Böyle içime işlemişken
Böyle tepeden tırnağa kadar sen doluyken
Yanlış bir zamanın içine sürükleniş, sonu olmadığı bilindiği halde ne acı... İmkânsızlıkların yularlarını tutan elleri kırıp, sonsuzluğa açılan pencerelerin perdelerini ardına kadar açmayı istiyorum.
Varsın zaman dursun senliğinle
Senin yokluğun işleniyor her yeni güne, kayıt defterine devamsızlığın yazılıyor. Aşkın sınavına gecikmişliğimiz, suratımıza şamarını patlatıyor.
Böyle olmamalı
Sen yazıldıkça yazılan, yazılmaya devam edildikçe okunulan yanımsın. Düşler bahçesinin el sürülmeye kıyılmayan en nadide çiçeği, ayaz vuran gecelerin çoban ateşi... Seni yazmak demek yaşamak demektir. Sen yazıldıkça çoğalan, eksik yanımsın. Deniz aşırı ülkelere göç eden kırlangıç, sabahlarıma gülümseyen güneşim, yeni başlangıç... Seni sevmek nefes almaktır. Yan yana olmadan senliğinle...
Sen şimdi kimin rüyalarına gireceksin. İçine bizi katmayan yanıyla, sensiz boşlukta d/üşüyorum biliyorsun ve gidiyorsun. Ki ben gitmelere alışkınken, bu gidişe neden bir dur diyemiyorum. Lal olmuşluğum, sensiz s/olmuşluğum karşısında.
Sen gittin. Gitmiş olman hayatıma değişiklikler getirmedi. Aksine yeni bir sancılı sürece sürüklenişti. Bir yanda gidişinin kabullenilmezliği, diğer yanda gitmiş oluşunun hazmedilmeye uğraşılması… Senin beni sevmiyor oluşun, benim seni sevmeme engel değildi. Sadece sonucu çıkmaza dayanan bir denklem ve çözümü seninle yitip giden bir bulmaca çözümsüzlüğüyle… Sevmeler çoğunlukla tek taraflı yaşanır ve son bulurdu. Sonsuz olsun istenilen her şeyin bir sonu olduğu gibi, gerçekten yaşanılması istenilenlerin bir başlangıcı hiç olmazdı… Bilerek yaşamayı istemekti benimkisi, seni sensizliğinle bile kucaklayarak, varlığın yanımdaymış gibi seni yaşatarak…
Şimdi çok uzaklarda bedenin üşürken, acılarını dindirememenin çaresizliğiyle gözlerim sökülüyor yuvalarından… Sensizliğimin hesabını tutuyorum. Sonucu sen çıkıyor. Sonrası susuyorum. Bu hesabın tutmaz sen olmayışıyla… Sen niye yanımda değilsin diye saçma bir soruya boğuluyorum. Böyle tepeden tırnağa sen doluyken diyerek kendimi teselli ederek, hiç mantıklı değil bu, hiç hem de diye söyleniyorum. Sonrası yine sadece yazmak istiyorum. Yazdıkça yazmak. Gözlerim yerinden fırlayana, parmaklarım uyuşana kadar. Ne yazdığımın bir önemi yok içinde sen geçen her şeye dair. Nefesim kesilene, yüreğim duruncaya kadar.
Korkularımız bizi tutsaklığa itiyor. Yaşanılması gerekenlerden kopuyoruz. Yaşıyoruz işte yaşıyoruz nefes alıp veriyoruz daha ne olsun tesellilerine gömülüp, aslında içten içe tükendiğimizi göremeyecek kadar kör oluşlarımız karşısında. Oysa çok mutlu olmayı isteyen insanlardık, biraz huzurun içinde yer aldığı hayatın içinde… İstediklerimiz gerçeğe dönüşmedikçe daha çok korkar olduk ve kaçtık kendimizden… Yalnızlığın gölgesine sığınıp, dış dünyaya pencerelerimizi kapar olduk. Geriye baktığımız zaman biz nerede hata yapmışız sorularıyla baş başa kalışlarımızla…
Hep gidişlerine yazıldım gelişlerinin olmayışı karşısında… Sen gidendin ben kalan… Her zaman giden gittiğiyle kalırken, geride kalan kendi dünyasına çekilmişlikte... Şimdi hiçbir yazı doyurmuyor açlığımı ve hiçbir yüzde görmüyorum gözlerini. Artık devrik cümleleri daha çok seviyorum. Devrilip gitsinler, kaldıranı olmadıktan sonra diye…
Belki hiç bilmeyeceksin ne denli çok sevildiğini ve sana hiç söylenmeyecek… Gün gelecek bir başına kaldığında; hiç ummadığın bir anda bir köşede bulup okuyacaksın nasıl sevildiğini ve uğruna nelerden vazgeçilebileceğini… Sen sol yanım değilsin, sen sol yanımın içisin ve bunu asla bilmeyeceksin… Sen içimde büyüttüğüm yangın çiçeğim, huzurum, yalnızlığım, beni anlayanım ama kendimi sana anlatamadığımsın… Canımın güzeli dediğim, canımın delisi diye cevap aldığımsın… Sen üşüme oralarda; ben senin yerinede üşürüm buralarda… Seni sarıp sarmalar ısıtırım bir gülüşüne, varsın sen içinde büyütmemiş ve beni görmemiş olsan bile… O denli büyük, o denli delice sevilmişliğinle…
Bazen kendi içine kapanık bir hasta gibi kapındayım hissine kapılıyorum. Seninle konuşmak iyi geliyor. Seninle şakalaşıp, dertleşmek ve kızdırmaya çalışırken kızdırılıyor oluşum bile huzur veriyor… Sana bir ad vermek istiyorum adının içi dolmuyor. Öyle sonsuzluksun ki nereden dokunsam sen oluyorum. Sendeyim hiç olmadığım kadar ve hiç seni dolduramayacak yanımla… Duruşu güzel, kendi özel çiçek kokulum…
Artık şiir yazmıyorum. Şiir senden kopuş demektir. Her şiir bir başlangıç ve bir kopuşu peşinden getirir. Senden kopmamak adına şiirden kopuyorum ve sarılıyorum seni anlatan yazılara… Sen d/oluyorum seni yazarken, seni yaşıyorum doyasıya… Böyle tutkuyla bağlıyken ve böyle sen doluyken varsın şiirler yazılmazlığıyla kalsın bunca okunmamışlık karşısında…
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!