Kime sorsam sokakta; berbat diyor duruma!
İşler iyi diyense; ya çocuktur ya deli.
Şu milletin ahvali, gider billâh zoruma!
Yok, mu elden tutacak, Hızır gibi bir veli?
O verirken her şeyi, niye küstün Rabbine?
Ve terk ettin taat’ı, lakayt oldun sen dine!
Darıltırsan Mevla’nı, yandın dostum sen resmen;
O da sana küsmeden, gel acilen kendine!
Gerçekten de insansan, göz kapama ihsana!
Nankörlüğe saparsan, denmez çünkü ins sana!
Merd-i insan küfretmez, şükür eder bilesin!
Sende şükrü yeğleyip, numune ol ins, can’a!
İnsan, insan değilse; değiştirsin kod’unu!
Yoksa o kul ahrette, olur gayya odunu.
Odun, odun diyerek, hakir görmen odunu!
Asla, kat’a hak etmez, dünya ahret o bunu.
Bu iş böyle gitmez diye;
Demedim mi gözüm sana?
Dinlemedin de ne diye?
İnanmadın demek bana?
Nefse uyan olur nadim
Sakın uyup şeytana, kast eyleme bir cana!
Çünkü bunun vebali, sandığından azimdir!
Hele bir de masumsa; kıyma asla insana!
Sana düşen her daim; kul hakkına tazimdir!
Kaç senede yetişir, düşünsene bir adam?
Sen mi verdin ki canı; dem vurursun almaktan?
Madem ki yaratmadın, öldürmeye yok hakkın!
Meraklıysan kıtale; önce izin al Hak’tan!
Yoksa ondan müsaaden; etme lafın na-hakkın!
Her ceninin canı var, yani; o da bir insan;
Ne demişti o melun, der-hatır et ey beşer?
Hakka giden caddeye, serecekti postunu!
Sonra halkı azdırıp, yapar iken hep pür şer;
Bundan muaf tutmuştu; yalnız Allah dostunu!
Baki sanma şu hanı!
Değerlendir her anı!
Çarçur edip zamanı;
İsraf etme ey nefsim!
Neyse kitapta emir;
Tek aşkınken şu cihan;
Ne anladın sen ondan?
Olsa idin bir sultan;
Ne anlardın de ondan?
Farz et oldun bir Karun
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!