Ecel varken cihanda;
Bu ne tamah birader?
Cihan kadim cihan da;
Ölüm kimde sıra der!
Hırs işinde inan sen;
Sakın olma alerji, kendimedir uyarım!
Zira hüsn-ü edep de, son resule uyar’ım.
Mert diyorsan kendine, mesafe koy na-merde!
Çünkü öyle mahluklar, merhem olmaz bir derde!
Bir bi-çare yazarım
Nefs elinden bi-zar’ım
Arşa çıkar fizar’ım!
Bittim Rabbim el-aman!
Yoksa halim pek yaman!
Ey insanım deyip de, o unvandan bi-haber;
İnsan olan bir insan, kalmaz lütfe şükürsüz!
Ey medeni geçinip, lakin ondan tığ teber;
Madem şükrü unuttun, bari yaşa küfürsüz!
Diyor sana o Fatır;
Et ölümü der-hatır!
Asi ruhun bu emre;
Acep niye dayatır?
Varsa takdir ezelden;
Duracaksan bir makulde;
Hiç yaşama boş hevesle!
Dost ararsan köyde ilde;
Evlat değil köpek besle!
Pişman olmak istemezsen;
Bebeklikten buyana, hep aynısın be kuzum!
Anlamadım ben seni, evlat mısın şaki mi?
Korkuyorum atinden, yemin olsun a kuzum!
Söyler misin sen bana, evlat mısın şaki mi?
Eh demedin bir kere, anlattığım şeylere!
Üç düşmanın içinde, en büyüğü şu cehil!
Ne yazık ki bu hasmı, tanımıyor na-ehil!
Nerden bilsin ilimden yoksun olan gerçeği?
Ama alim olana; onu bilmek çok sehil!
Ene dostu sineler; eder onu misafir!
Ey çözüme direnip, tenkit eden ukala!
Direnmeyi bırak ta, sonuca bak sonuca!
Hele bir bak ne eder, onca akil vükela!
Hakareti bırak ta, sonuca bak sonuca!
Onca yıldır on binler, niye öldü bir düşün!
Ey dinine cüda kul;
Değil halin hiç makul!
Madem kulsun Mevla’ya;
Ol sen ona sadık kul!
Ey dininden bi-haber;
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!