Müştak isen rızaya;
Getir nefsi hizaya!
Hislerine kanıp ta;
Koyma işi kazaya!
Okuyup hadis ayet;
Sırf unvanla olmaz iş!
Uysun ona hal gidiş!
Dini etme de iğdiş;
Müslüman ol Müslüman;
Yetmez kula sırf iman!
Verdiğinde Mevla bir dert;
Em’i yoktur sanmasın fert.
Emle birlik bir de hemdert;
Gönderir o isteyince.
Yatıp kalkma figan yas’la!
Muhtaç ise bir insan, sohbet için yâran’a;
Her canı sıkıldıkça, gitsin derhal kur’an’a.
Korkuyorsa zalamdan ve lazımsa nur ona;
Ben derim ki o onu, sorsun yine Kur’an’a!
Mülk sahibi Rahmanken, ne sendeki bu tavır?
Sen ki yalnız bir kulsun, haddini bil haddini!
O mu dedi temlik et, nefsin için saç savur?
Haini sevmez Allah, doğru oku hak dini!
Her ne varsa uhdende, emanettir emanet!
Hele eğleş birader, söyler misin ne derdin?
Şu manasız telaşla, sen kendini pek gerdin.
Çıkıp biri dese ki; derdin sana dermandır;
Merak ettim o zaman, acep ona ne derdin?
Sakın takma kafanı, her dünyevi nedene!
Akan sular dururken, mevzu ölüm olunca;
Nasıl lakayt kalırsın, o gelince gündeme?
Ölecekse her nefis, meçhul miat dolunca;
Her an ona hazırlan, var önümde gün deme!
Devamdadır deforme!
Yoksa bu bir zillet mi?
Nereyedir şu erme?
Millet miyiz illet mi?
Bu ne menem teali?
Niye vermiş iki göz, kadir Mevla’m de ser’e?
Elbette ki haramı, rasat için değildir.
Bakıp görsün diyeyse, arz dolusu esere;
Söyle lütfen bu ne gaf ve ne tuhaf meyildir?
Niye gayet kıymetli, bir saatlik tefekkür?
Ömrü varsa bir kulun, olur sonda ihtiyar
Ama asla olamaz, her yaşlanan bahtiyar
Kolay değil o makam, iman gerek din gerek
Yoksa onda o şeyler, makbul ondan bir hıyar
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!