Yankı Pak Şiirleri - Şair Yankı Pak

Yaya geçidinde bir çocuk
Yetişkin ablaa! Diye seslendi
Dönüp baktım etrafıma
Benden başka kimse yoktu
Bana mı seslendin? Dedim
Evet abla dedi

kalbim sığmıyor göğüs kafesime
dışardan duyuluyor sesi sanki
kalbimin hızlı atışının aksine
zaman yavaşlıyor
hayra alamet mi ki bu zıtlık

canım yanınca
bir sinyal düşüyor içime
canının yandığını ileten

derin bir nefes çekerken ciğerlerim
aniden tutulup salıverilmeyen

Dağları diyorum
Heybetli sığınağı hani
Yüceliğinden feragat edip
Cüce olsalar olmaz mı
Hatta kağıt kadar incelseler
Katlayıversem hepsini

iç sesim ağıda durmuş
kendi cenazemi yıkıyor
gözyaşlarım
ne doğal afet
ne iş kazası
ne de trafik canavarı

ben konuşurken
bölebilirsin
ama sustuğumda
bölme sevgili

sesim yankı ile döner sana

ah be rüzgâr
neden bu kadar adaletsizsin
evet onlar aynı ortamı paylaşıyor olabilirler
ama sen aynı şiddette esmek zorunda mısın
ağaçların gövdesi iri
şiddetine direnebilirler

içi boş
sayısız cümle kurmak mı
içi dolu
tek bir sözcük vurmak mı
sevdiğinin yüreğine...
hangisi filizlenir

Kayıplarımı yazsam
Sığacak mı ak tenine
Ya da hatalarımı anlatsam
Kınar mısın beni

Güvenmek ihtiyaçtır

bir ana düşünün ki

bildiği tek dil iblisce

oğlu, gelini