Veysel Şimşek Şiirleri - Şair Veysel Şimşek

Sivilde merağın asker olmaktı,
Neyine gerekti acemi asker.
Sivilde disiplin kuralı yoktu,
Neyine gerekti acemi asker.

Anlarsın dünayayı asker olunca,

Kim haklıdır sen sinirsin ben sinir,
Nere gitsem herkes ondan tiksinir,
Karşısındaki insanı yüksünür,
Hep doğuştan onun adı serseri.

Sanki bu dünyaya sade o gelmiş,

Benim canım kurbandır bu vatana,
Yeter artık dur diyelim bu kana,
Hasretliği bir yana ölüm bir yana,
Gözü yaşlı ağlar Şehit Anası.

Belkide evin tek umudu tek evlad,

Gerçektende kankam Ali efendi,
Hırslı ama tembel okeyci kendi,
Gördüm gelen yendi gidende yendi,
Fazla oynama sonra söz olur Alim.

Yaşı küçük daha gür delikanlı,

Su yılanı gibi suyu bulatma,
Doğru yol duruken ters yola gitme,
İyi niyetleri berteraf etme,
Sözüm sana azcık adam ol adam.

Kendini aynada dev gibi görme,

Selam vermesede selam almasa,
Nankör şeytanda olsa kıymet bilmese,
Kim olursa olsun adamda olmasa,
Dostada düşmanada açıktır kapı.

Önce insan isen sonradan azma,

Ekmeğimi yiyip suyumu içtiler,
Düşman diye beni hedef seçtiler,
Başıma akıl almaz işler açtılar,
Bu dünyayı bana zindan ettiler.

Meğer ki çokmuş iki yüzlüler,

Üç kuruş uğruna yakar canları,
Her gün zorbalıkla geçer günleri,
Yoktur imanları yoktur dinleri,
Hırçındır keskindir ağa köpeği.

Acımak ne bilmez zalimden zalim,

Bilir bilmez sözü şaçma sapandır,
İsteyerek namert eli öpendir,
Cahil nankör çok bilmişlik yapandır,
Kendisini birşey sanar çok bilmiş.

Senin gerçek bildiğine yalan der,

Bazen kullar kuldur kul oğlu kula,
Hainlere soysuzlar gelmiyor yola,
Bir yanda gurbetlik bir yanda sıla,
Acı gerçeklerin körüdür dünya.

Hava anadan Adem oğlu Ademiz,