Tuba Gürdere Şiirleri - Şair Tuba Gürdere

Sonsuzluk, sonsuz kalplere dahi yetersızdır bazen.
Çünkü sonu olmayan birşeye sonsuzluk hep bir başlangıçtır.

Bir olmak bir olabilmek bir hayat.
Her duyuşta birdir kalbin birliği duyuran bir.
Kalbinle kalabilmek tek bir sanat.
En büyük sanat insan kazanabilmektir.
En derin sanat, bir başkasının kalbini, kendi kalbinden duyabilmektir.
Bire bir eklemek- insanlığı- kendi kalbinden duyumsayabilmektir.

Sanat varsa insan var, inanan insanın kalbinde binbir sanat var.
İnsan varsa yaşam var, sanatın içinde yaşayan bir akış zaman var.
İnsanın içinde insanlık varolan bir eser var.
İnsanlık varsa özünde sanat, sonsuzluğa dokunan öz duyuş var.
Özgürlük varsa tutsaklık,tutsaklıkta beliren aydınlık bir yaşam var.
Bir hayat tutsaktır daima yaşamaya.

Düşünce farklılığında her bakış ayrı bir sanattır.
Ancak gözyaşı ve gülümseme nasıl birleştiriyorsa farklılığı,
farkı fark yapabilen duyumsanan eserin kendisidir.
İnsan en büyük değerdir.
Değeri kalbinde taşımak ise ancak içteki o duyguyla özdeşebilmektir.
...Ve nice düşüncede buluşmak, aralamaktır zamanı kalpten.

Maddesel ölümü herşey yaşar.
Zaten yaşam kelimesinin içinde ki
kaynaktadır varlığını, varlıkta ve yoklukta yaşayabilmek.
Varolan herşey daima varolabilmek için vardır.
Tüm yokluk, yoksunluk, yaşamda kimi zaman yokoluşlar
yaşamında içinde yokuşlar üstelik daima bir düze varmak

En çok siyah beyaz sessiz bir samimiyet değerlidir.
Belki rengi sesi yok ama en güçlü duyuş veriyordu içtenliğe dair bütünlenmeye kalpten.

Sonsuz özgürlüğün bir ansa
geri kalan tüm anlar son bulur içinde özgürlük adına.
Unutursun bazen baktığında tüm düşünceni.
Hatırladığın, üzerine giydirilmiş kimliğin,
bir dua arasında ki yakınlıktır.
Tanımadığın bir duygu dokunuşunda bulursun kendini.

Tüm insanlığa söylenilen bir söz bazen bir tek insana, bir tek insanın duyuşu bazen insanlığa hitap edebilir. Çünkü söz yaşam kavgasıdır.
Söz ulaştırıp yaşatan kendinden öz öze bir varlıktır.
Çünkü sözde yaşam, özde duyumsamaktır.
Aşk insanlığın içinde, insan insanlığın, insanlık insanın, söz bir özün ve öz bir yaşamın. Yaşam ise inanç kavgasınındır.

Kelebeğin açılmış kanatları, kanatlandı anlamına gelmez öz varoluşunun simgesidir o.
Kimi zaman kanatları açıkkende bir kelebeği düşerken görebiliriz
Öyleyse bize yansıyan varoluşun duyuşudur.
O tek bakışımız için varolduğundan gözlerimize gerek yok biz onun duyuşunu görürüz.
Gözümüzden süzülen ve kalbimizle kanatlandığımızın resmidir o.
...Ve onun gözünden görmedikki biz hiç bizi. Belki de bin parçayız biz ancak tek bakışta bütünlenen.

En yüce duygun sevgi ise en yücelerde bulursun kendini.
En yücelere güven ve kendini izle gökyüzünden.
Harflerin kelimelere bütünlenmesi ve içinden en anlamlı cümle olmak gibidir sevgi.