Tuba Gürdere Şiirleri - Şair Tuba Gürdere

Bir yazıyla oluşan sessiz bir anlatım gibi,
Duyumsadığın bir varoluştadır yaşamak.
Yaşamak bir o kadar görüntü ,
Gördüğünden önce duyduğun bir varoluş anlamı.

Yaşlanan fikirlerimizde olgunlaştıkça gençleşiyoruz.

Yaşama aşkının ateşini ancak gözyaşınla alevlendiririz.
Bilirsin mumda yanarken ıslanır öyledir yaşamın özü.
Yaşama karanlık çökünce gece oluyor sanmayız hiç.
Nice ölülerde görürüz kalbe çöken iç karanlıklarda dirilmeyi.
Yaşadığımızı varsaydığımız bir zamanda içeriz Ab'ı Hayattan bir tad.
Görürüz ne benlik zannı vardır zamanda, nede zanda kalan bir zaman.

Ben resimlerin değil, resimler benim içimde.
Buyüzden kendi içinde eser dışarıda unutulmuş bir ressamım.
Buyüzden çizemem hayatı,hayatın beni resmettiği kadar.

Düşünce beyne hitap ederse bilgedir insan.
Düşünce kalbe hitap ederse kendinden öte ilmin kaynağıdır insan.
Her insanın bilgisi kendi ummanıdır.
Kimi çölde deryadır, kimi ulemada bir toz kendine savrulan.
Çiçekler yaşar susuz ve susarak sonsuz.
Değilmi ki yağmurlar yaşam kaynağı yağan.

Bembeyaz bir sayfadır düşüncelerin ömrüne.
Duru bir görüşte kanat çırpar hislerin.
Bir ilim gerekliyse suskun kalbine,
Kendini okuduğunda yaşam sadrındadır.

Tüm bildiklerimizi unutmak,ilk andır hatırlamaya.
Öyle ki; yaşamda neler yaşayacağımızdan öncedir üstelik.
Şimdi buyüzden tüm bilmediklerimizde anlamsız kalabilmemiz.
Belki de bilginin doğasındandır o.
Hatırlatan, hatırda yaşayan, anılan ve yaşanılan.

''Cennette cehennemde burada ötede arama.'' Der şair.
Yaşarken geçtiysen kendinden,
vardıysan içten bir huzura eğer, dünya cennetindir artık.
Şimdi yaşanılan geçişler adımlarının izleridir.
Ve bir kez tersine dönse herşey,
Sular, ateş olsa içsek yudum yudum.

Nasıl bütünlüyor zaman kendine.
Yarım kaldıkça içimizde biz.
Oysa tamamlanmış biçimde yaşıyor düşünce.
Düşündükçe varediyor içinden yansıyor insan.
Her sessizlik ayrı bir ses oluyor duyabildikçe.
Gece içinde gizli bir gün vaad ediyor içten içe.

Baktığın anda saniyelere bölünür tüm duygular.
Oysa sonsuzca yaşayacak bir duyuştur insan.
Sevgidir yarınlara ileten.
Yaşama sarılmak kendine varmaktır.
Kendine vardığında sarılırsın tüm duyduklarına.
Ve en masum an daima yaşanır içinden.