Tuba Gürdere Şiirleri - Şair Tuba Gürdere

Ay ışığı denize vurunca ışık ıslanmaz ancak o ıslaklıktan yansır.
Kalbin ışığı evrendeki tüm ışıklara ulaşabilmenin aydınlığıdır
Güneş,ışığını yağmur tanesine bıraktığında, tek taneden yaşam doğar.
Bakışımızdan ulaşacağımız,kalbimizle duyacağımız sözlerimiz yansıyan ışıktır.
Şimdinin yansıması duyduğumuz sonsuz anın kalbidir yansıyan.
Yansıma hayat, yansıma varoluş,yansıma oluşumdur en gerçeklik için.

Gözlerinizin içine dahi bakamıyacak insanlar sizi sözlerine dahil
ediyorsa, bu sözlerini yürekten görmediklerinden veya gördüklerini
söyleyemediklerindendir.

Sözler dışımızda oluşan bir ışık, anlamlar içimizde oluşan aydınlıklardır. Özümüzde ki aydınlıkla, sözlerin anlamlarına ulaşılabilir ancak.
Kelimelere anlam yüklediğinde anlamak olur zaman. Sen dahil herşey anlamlaşır.

Özgürlüğün gözlerinde,bir anlık yaşam
Öz duyuşunun sonsuz varoluşudur...

Gece ne kadar derin ve sessiz.
İçinde sonsuz nice sesli zamanlar taşır.
An be anı yaşarken içindedir tüm yarınlar.
Sükunet, bir şiir gibi olur henüz güneş doğmadan.

Önce sessizlikte suskunluğu dinler insan.
Sonra suskunluğun duyuşunda susar.
Önce sessizliği susturur.
Sonra sessizliğin bir ses olduğunu,
sükunetin dirilişinde duyar.
Önce düşünmek ister.

Sevgiyi kazanan hiçbirşey kaybetmemiştir.

Şair dokunduğunda şiir yaşardı aşkın içinden, şiir okunduğunda değil.
Şair d/ okunduğunda aşk okunurdu şiirden.
Şiirde aşkı bulursan şairden öte, okunan şiirden önce dokunandır kalbine şair.

Bazen kendini duymazdan önce yaşamı duymak gerekir.
Duyumsayabilmek yüklendiğinde kalbine,
işitilmez olur kendinde duyabildiklerin.
Belki okyanusun derinliğine aittir,
ancak kendinden değildir o içinde varolanlar.

Sonsuzluk, sonsuz kalplere dahi yetersızdır bazen.
Çünkü sonu olmayan birşeye sonsuzluk hep bir başlangıçtır.