Tuba Gürdere Şiirleri - Şair Tuba Gürdere

Bir ışığı hayat edinenler o ışığı göremeselerde orada olduklarını bilirler.
Çünkü güneş hiç göremeyenler içinde doğar.
Aydınlığa yüz sürmek güneşin kalbe doğmasıdır.
Kalbinde mum aleviyle yaşamak kendi ruhuna ışık tutmaktır.
Çünkü güneşi yandıran, mumuda yakandır. Yaradandır.
...Aydınlık bir düşüncenin neler değiştirebileceğini duymasıdır ışıksız kaldığında insanın.

Hayat, bölüşmekten çok bölünmektir. Çünkü bölündüğünde sen,yaşam bölüşülür ancak. Birdir kalbin birliği ve binlerceye bölünmektir içinden.

"Yaşamın içinde bakışına bir sanat bulabilmek,
kendi yüreğinin eserini tamamlayabilmektir."

Gerçekte varolan şey yokluk dahi olsa o içinden
yok ederde tüm yokluğu varlık kalır geriye.
Ve içinden kendine vardırır.
O noktada yokluk var mıdır ki? asla yoktur!
Varlıkta kalbin özüne varış vardır.
Ve varmak, varolabilmek varoluşunun yok olmadığıdır

Bir insan kalbini kıran daima kendini kırar.
Çünkü bir insan diğerinin aynasıdır mutlaka.

Ve kalp dile geldiğinde, konuşmuyor yürekten bakışıyor olacağız.

İnsanlığı yüreğinde taşımak, dünyayı sırtında taşımaktan daha zordur.
Çünkü insan bi dünyadır kendinde. Ve nerde olsa taşır kendini.
Önemli olan içindekilerle taşıyabilmek kendini. Ve döngü olabilmek kendine aşabilmektir tüm evreni.

Gözlerimiz kapalı isteklerimiz olabilir.
Önemli olan ulaşıldığında, gözlerimizin kamaşmaması aydınlıkta ve ulaşılmadığında kararmamasıdır karanlıkta ruhumuzun.

Bir kişiyi anlamak için o olmanız yeterli.
Kim olursak olalım tek bakışta bütünleniriz daima.
Bir çocuğun gözlerine baktığınızda;
İçinde büyüttüğünüz coşkunun umudu yansır duyuşunuza.
Hiç tanımadığınız birinin hüzünlü ve sitemli
bakışlarında buluşursanız nedensiz

Öyle derin bir gerçekliğe kapanır ki gözler.
Oysa sadece kalbin açıktır sonsuzluğa.