Tuba Gürdere Şiirleri - Şair Tuba Gürdere

Bazı özgürlük vardır ki o anlatılmaz bir şiirdir duyulan.
Bilinenin dışında iç işgaller gibi değil.
Tamamen ruhun yüceliğidir doygunluğudur gerçek özgürlük.

Bir hayatın içinde anlamsızlık aradığınızda
bin anlam içinde bulursunuz kendinizi.
Kendimizde bulunan herşey kuşatır yaşamı bulana dek.
Oysa önceleri kendimizi bulurcasına yaşadığımız hayattı.
Şimdi ise hiçbirşey kaybetmemek adına,
kendimizde tükeninceye kadar,kaybolana dek yaşadık.

Hayata avuç içleriyle dokunmak kadar değerli hiçbirşey yoktur.
Çünkü avuç içinde Allah'ın kelamı vardır.
Ve bir selam duyarsın kalpten henüz dokunamadan kendine.
Öyleyse avuçlamalı hayatı, yaşama ve sevgiye dair ne varsa!
Kiminin avuç içleri dokunmuştur kalbinin duyuşuna,
tebessüm oluşturur hissettikçe.

Hüzünleri toprağa ek, mevsimi geldiğinde mutlaka kalbinin renginde bir çiçek açılacaktır.

Gerçekliğe dokunmak iki değer anlam ile ifade edilebilir.
İlki kalbe hüzündür çünkü gerçekliğin kalbinize dokunması
sizi daima kendinize bütünler.
Diğeri ise kendinizi daima gerçekte tutmaya iletir.
Çünkü bazen gerçeklik kendinizin ve herşeyinde üstündedir.
Ve yaşamda gerçekte ise içten içimize işlenir.

İnsan yaratılış gereği topraktan dokusu olduğu için duyuşunun dokunuşudur düşüncenin her an dağılımı.
Zaman zaman parçalanan tanelerinde bütünlenir ummanları saran ruhu.
Ve duruşunun öz varlığından yansıyan gücüdür.
Karışsa ummanlara,havaya,suya kendini daima ilahi dokunuşa mabet bıraktığı yerdedir.
İlahi bir gözyaşı yüklendiyse tozların kavruluşuna, çöl kuraklığında olur mu insan?
Bir damlada okyanus görmenin hissi, sedeflerin kalbinde inci olabilmektir.

İlim, bütün gece ibadet etmekten daha üstündür.
Gerçek bir ilimle ancak özüne varır ve duanın hikmetine ulaşırsın.
Sabırlı bir kalple ilimleri aşar, ilimlerin hikmetlerini yaşarsın.
Çünkü sabır; kalbin zikrettiği duadır daima.
Zamanın üstünde zaman, ilmin içinde ilim vardır.

Gözyaşının nereye aktığını göz asla göremez. Ancak inancın bakışı tek tanede güneş ışığı yansıtır ki yürekten gülümsemenin yansımasıdır o.

İnancın dokunuşu ancak gerçek bir samimiyetle kalpten kalbedir.
Bırakırsan tüm ruhunu içten bir tebessüme,
dirilir bakışın sonsuzluğun ellerinde.

Bir ışığı hayat edinenler o ışığı göremeselerde orada olduklarını bilirler.
Çünkü güneş hiç göremeyenler içinde doğar.
Aydınlığa yüz sürmek güneşin kalbe doğmasıdır.
Kalbinde mum aleviyle yaşamak kendi ruhuna ışık tutmaktır.
Çünkü güneşi yandıran, mumuda yakandır. Yaradandır.
...Aydınlık bir düşüncenin neler değiştirebileceğini duymasıdır ışıksız kaldığında insanın.