Selahattin Yetgin Şiirleri - Şair Selaha ...

Bütün düşlerimin, bütün sessizliklerimin hayalsizliklerinde
Sana en çok yüreğimdeki yorgun adamı, sevdayı sundum
Her sevda dağınık kalkar yatağından, toplamaz yer yatağını
Yarınsızlığımın kilometrelerinde yalnızım, yokum artık…

Gönlümdeki bütün alemlerin satır aralarına sıkıştırdım seni kadeh kadeh. Raksınla yuvarlandım, sevdanla havalandım, tefinle şenlendim. Öyle bir alemdeydim ki sensiz, ne yenilendim, ne efelendim. Alkoller bile yetmedi seni anlatmaya gülüm, ben tanrıdan hiç bilinmemiş, hiç söylenmemiş kainat ötesi, yıldız öfkesi sözler dilendim. Bu gece beni son kez düşün ve son kez yargıla sevdam, yarınım yok, yarınım kayıp artık.

niçin hazin bir unutuluşla
hüzünlerle eğiliriz geceye
ya da, bir çığlıkla yalanlara
sürmeler çekeriz özenle? ..

kendimi ellerine bırakınca

Bir sır yumağını okşuyor seni seven yüreğim
Çelik sabrımın alaca şafağında kırık bir güneş
Her sabah senli notlar iliştiriyorum günlüğüme
Sevginin karmaşık kirmenini çeviriyor aşklar.

Parçalanmış uykuların sorgusuz ormanındayım

Biz ki; zaman zaman bu dünyadan bunalmış iki gezgin gibi her gün yeniden çıkarız labirentlerimizden
Sessiz göz yaşlarımızla ormanları besler, gönlümüzü verdiğimiz nilüferleri sermaye yaparız şiirlerimize
Elmalarımızı çalar büyücüler, bir kuğunun kanatlarına tutunarak çocukların gülüştüğü kentler ararız
Ölüm, yaşanmamış kırmızı bir temmuzdur, külümüzü savurmaya hazır bir eylül dolanır başımızda.

Hayatımızın yuvarlak taşında gerdan kırar, göbek atarız utangaç gülümseyişlerle. Sokaklarda ceylan sürüleri, pusularda çakal gölgeleri ile milyon senedir döner bu dünya. Dal dal, gürül gürül, mevsim mevsim büyüyüşlerimizin ve kayboluşlarımızın umarsızlığında çalınır yaşamın garip tamtamları. Tırnağı her yerinden kırılmış, binlerce kadeh şuursuzca gırtlaklardan dökülmüş ve ar çivisi sökülmüştür bu hayatın.

Lirik yüreğinin hıçkırık boğumlarında
Efsaneler dile gelir, dillenir acıların
Yüzyıllardır Mecnun'un çöllerde aradığı
Leyla'sın sen, bu yaşama alışamayan
Ağlayışlarını bile kimselere göstermeyen..

Kendi soyumu arıyorum eskimiş karelerde
Belirsiz çizgiler üzerinde ben arşa yürüyorum
Tutkumun salından kan damlıyor derinlerde
Ateşe atılan tuzlar gibi aşka gömülüyorum

Kudurmuş yalnızlığımın yalım aydınlığındayım

Tavsız tohumları uzağa atar rüzgâr
Toprağın yalvarışını duymaz yağmurlar
Kelebeğin ömrü üç gündür diyorlar
Asırlardır uzaklarda yaşar mağrur özlemler
Dudakta nem, tende kahır, ruhta sevinç
Ve çürümüş tahtalarda lirik şiir

Yüreğime düşen bedelsiz çıngılarla aldın beni türkü gözlerine

Geçmişin eşiğinde oturuyorum bazen
Etrafımda eskimiş yüzlü insanlar
Kendini arıyor kimi, bilmiyor kimliğini
Ben kendi derinliğimde kaybolur iken

Düşüncelerimin siyah perdesinde çocuklar

Bekleyişin en yalansız fotoğrafları elimde
Direniyor takvimler düne, ayna çekiminde