Selahattin Yetgin Şiirleri - Şair Selaha ...

Hep bilinmeyenlere açtık yürek yelkenlerimizi
Geleceğe köstekli saatlerdi kolumuza taktığımız
Biraz acı, biraz umut ve ağıtla yoğruldu kanımız
Bıçkın çıraklardık yaşamın kirli kamarasında.

Sönük lambalarla yolumuz açık olsun istedik

Bileklerimizdeki aşk dövmeleriyle dolaştığımız bu çözümsüz kürede
Yeni umutlara, yeni aşklara temizleriz her gün gönlümüzün köşkünü
Cebimizdeki mendillerle, içimizdeki yasak öpüşlerle yangındır sevda
Kıyamet kopsa da kokladığımız güllerde, şiirler asarız biz gecelere…

Simge/siz dere/bey uçkunluğu
Bastırılamayan düş/ler hazanıdır
El kubbeyi donatır öpülür minare
Sevgisiz büyür mü çiçek tarlada?

Bir kütüğe yatırıp küf/rünü aciz/ce!

Sedef dişlerinden bir ıslık gibi dökülüyor her gün sevda
Gözlerinin yanıp sönen ışıltılarına hırçın dalgalar vuruyor

Dağıtsan içimdeki bütün mavi denizleri, göndersen de en karanlık sisleri
Yüreğimin tam orta yerinde, gittikçe çoğalan, büyüyen bir yankısın sanki
Tüm beyazların morla birleştiği, surlarımı yıkan öfkelerin şiirlerimle seviştiği,
Hayallerimin bir avuç suyla beslendiği şizofren bir sevdasın sen, tanrıçam gibi…

İki uzak gezegenin perdelerinin ardında kâh hüzünle, kâh dilimizdeki sözlerle yanılsamalı öyküler deriyoruz birbirimize. Gemilerimizin yolcusuz seferleriyle karanlık sularda aşkın adasına yaman seferler yapıyoruz. Her anımız şizofren, her sancımız mahrem bekleyişlere ağrılıyken, biz en çok yalnızlığımızı sorguluyoruz aslında. Unutmayı istemediğimiz tek seçenek aşkken, sevdanın güvertesinde buzul hasretlerin ürperten şarkısını dinliyoruz.

Kendi ırmaklarını arayan aşk akışlarımızın yorgun coğrafyasında
Dünler ektim kıraç topraklarıma, mağrur mevsimler seni getirmedi
Tükendi yangınlarım, soldu ruhum, nasırlaştı ellerim ah yokluğunda
Sensizliğin dağlarına çevirdim gözlerimi, kendi yankım ses vermedi

hıçkırdıkça aşkın göğsünde ben
sürtünür acımasız oklar
deler yüzümün sert çizgilerini
seker ozan göğsümden
sen kinlendikçe yıllar
saplanır yoksul yüreğime

Serseri düşünüşlerin iğreti sofrasında gece
Ne çok dağ devirmişti boşalan kadehlerde
Üç kuruşluk masal anlatırken spiker radyoda
Hayallerine iğneler batırıyordu uzakta bir kız
Sırları dökülmüş bir sobada kestane kebaptı
Türküler mırıldanıyordu kadın içli nakaratla

Yağmur sularını içiyor yuvasında karınca
Sahipsiz bir damla saklıyor çırçır bahara
Yaprak üşüyor dalda dayanaksız edayla
Kendi iklimine isyan şimdi dudaklarda.

Biçare cümlelerin rafında meçhul yangınlar