Sadi Atay Şiirleri - Şair Sadi Atay

Bir beyaz çığdır bu,
Kara zulmünüze yürüyen,
Bir mazlumun gözyaşından türeyen.

Bir pembe çığırdır bu,
Kızıl düzeninizi süpüren,

Denizleri kuruttum,
Dağları yuttum,
Uykuyu uyuttum,
Seni bulamadım.

Kervan geçirtmedim,

Gün olur,
Bütün yağmurlar bana yağar,
Dolaşırken boş sokaklarda.
Bilirsin, sevmem yağmuru.
Bu ateşten damlaların kaynağını,
Küçük çocuk gözleri sanırım hep.

Gece olduğundan mı karanlıktır?
Karanlık olduğundan mı gecedir?
Bil...
Bilmecedir.

05.03.1997

Denizi yaktım,
Seyrine baktım.
Aslında yakmayacaktım,
Sadece sigaramı attım.
Oysa sigaramı da atmayacaktım,
Güya sigarayı bıraktım.

Neden hep böyledir insanların masalı?
Neden devler hep kötü olmalı?
Yalnızlık kucakta,
Mutluluk uzakta,
Dev ağlamakta...

DAVET

Sûret kim?
Ya kim asıl;
Ben miyim?
Yoksa, aynadaki mi?

Hudutta nöbet;
Muhabbet, muhabbet, hep muhabbet.

Uzayıp giden dikenli telle,
Islık çalan keskin yelle,
Bir ayla, bir güneşle,

Hüzün;
Bir dere kenarında
Suyu azalmış bir oluk
Nazlı nazlı akmakta.

Hüzün;

İlk ben gördüm...
Sekiz renkli ebemkuşağını.
Kimsecikler görmeden de
Hırsızlamak en doğal hakkımdı.
En çömezinden…
En kendini bilenine kadar…