Sadi Atay Şiirleri - Şair Sadi Atay

Bilirsin ya oğul,
Güneştir aydınlığın kaynağı.
Ya karanlık?
Hiç düşündün mü karanlığın kaynağını?
Ben deyivereyim oğul,
“Karanlığın kaynağı:

“Kurtlar sofrasına düştüm” diye,
Bu feryat bu çırpınış niye?
Sen bir leşsin, korkman gerekmez,
Bil ki; kurtlar leş yemez.

1996

Fırtına çektim ciğerime,
İntikam doldurdum yüreğime,
Ve ateş gözlerime,
Kinim kılıç, bileyliyorum.
Geliyorum!

Madem ki,
Mutluluğun;
Benim yokluğum,
Madem ki,
Özgürlüğün;
Benim ölümüm,

Hey Hazal’ım!
Çipil gözlü Hazal’ım hey!
Saklambaç oynadım da
Mazinin arka bahçesinde demin,
Seni sobeledim ilk.
Böğrüme yapıştın, yakan top gibi…

Ben şair değilim,
Ben şiir yazarım.
Topraktan yıldız ayıklar,
Göklerde çukur kazarım.
“Şairler yalancıdır.” Demiş,
Sözün en güzelini söyleyen.

Ne zulmün önünde eğil
Ne de çok olanı güçlü bil
Korkma;
1 az değil.

05.07.2013

Bu yerde,
Bütün yollar beni yürür,
Bütün köprüler beni geçer,
Hava beni solur,
Su beni içer.

***Dünyası

Kavanozun dışından,
Aşkın yalandığı bir dünyada,
Yüzün gözün aşka bulanmış…
Kimin umurunda?

Bu şarkıyı hiç kimseye yazmadım.
Hele sana hiç...
Ve adını koymadım;
Ne keder, ne sevinç.