Sadi Atay Şiirleri - Şair Sadi Atay

Hiç yatmayacağın o uykunun,
Pembe düşünde
Bekliyorum.

Hiç girmeyeceğin o yolun,
Son dönüşünde

Aşk yazıldığı gibidir.
Ne temize çekilir…
Ne de silinir.
Aramakla bulunmaz ki,
Gelirse kendisi gelir.
Kapını vurduğunda aşk,

Sende açtığım yaranın...
Neden, kanı bende akar?
Ya beni attığın ateş,
Niçin seni yakar?

Küre olsa da kendisi Arz'ın
Yüreği, bir küp.
Rengi; en beyazı beyazın
Sanılsa da siyah bir küp.

Arz, Şems'in pervanesi.

Bir garipmişim son zamanlar;
Duymuyormuş kulağım, ağzımdan çıkanı…
Üstelik dalıp, dalıp gidiyormuşum.

Beynim, göğüs kafesimde seğirtiyormuş…
Kafatasımda pırpırmış yüreğim…

Anladım sebebini;
Bu, bendeki pembe ihtilâlın…
Çözdüm sırrı ey Vedûd!
İhtilâlın sebebi; senin elin.

Hani acıtmadan deler ya karı, kardelen…

Ey duygusallığımın anası anam!
Ey ozanlığımın babası babam!
Bir sancı ki;
İnceden ince.
Bir sancı ki;
Beynime girince.

Ah, ulan cırlağanlar!
Şimdi, yerinizde olmak vardı of!
Şanslı böcüklersiniz vesselam…

Seyredin O’nu
Yukarıdan aşağıya…

Göz nuru yanında az,
Alın teri anlatamaz.
Şiirim;
Gönlümün nuru.
Şiirim;
Beynimin teri.

****Sevginin Sevgilisi’ne(SAV) **


Anladım en güzelini,
Seni anlatmanın.
Sen ki; sevgilisisin,