Rukiye Çelik Şiirleri - Şair Rukiye Çelik

Bıraktığım yerde kal gitme
Aynı tren garında bekle,
Bakışlarım asılı kalsın üzerinde
Terk etme.

Elinde valizin olmasın

En olgun anındaydı karanlık
Hasretine yol verirken yüreğim.
Korkularım, kaygılarımla el ele
Sallanıyordu gün alacasında
Diz çöküp yalvaran geceye inat.

Ben ışığa, ben sıcaklığa hasret kalırsam
Lekesiz bir aşkla yalnızlığın pası çıkar sanırdım! ..
Gecenin gözlerinde ayrılığı ezberlersem
Vuslatın yolunda ölüm durmaz bilirdim! ..

Acısı köreltilmiş bir yalnızlığa,

Susma, ne olur konuş sevgilim,
Konuş da dağılsın sözcüklerinin büyüsünde
Gizlenen gönül sisim!
Solmasın yalnızlığımın sarı çiçekleri,
Gitmesin benden evrimleşmeyi öğrenen yabanıl aşkım!

Ey, ateş çemberinde can veren akrep!
Dinçliği bekleme sayrılıklardan sonra.
Boşuna değildir denizini besleyen nehrin akışı,
Çocuğunu sütten kesen annenin gözyaşı
Ya da sözünü tutamayan deli aşığın yakarışı.
Boşuna değildir eylülde yaprağın sararışı! ..

Hiç sordunuz mu kaç bahar güneşinde ısındı bedenim,
Kaç yağmur damlasında ıslandı, tel tel oldu saçlarım?
Kaç gül devşirdi dikeninden ellerim
Ve kaç el ısındı avuçlarımda sabaha uyanarak?

Kaç yazım kaldı anne denizde kulaç atacak,

Varsın seyretsin kilometrelerce uzaktan
Hapsetsin yüreğimi yıldızlar.
Varsın utandırsın dilimden düşen sözler,
Kara çarşaf gibi gerilsin çehreme bulutlar,
Sonu yok ki zincirlerin, engellerin...

Biraz da yalnız yürüsem,
Yalnız selamlasam gökyüzünü diyorum.
Yalnız daldırabilsem ayağımı denize
Ve yalnız şarkı söylesem
Gecenin sessizliğine...

Sen gönlüme
Ay pencereme düşerdi
Kül rengi gecelerde;
İçim yanar,
Umudum üşürdü
Senden uzak yarınlarda.

Yoruldum artık
Beyninde insan,
Bedeninde kadın olmaktan
Sana, size ve de onlara
Selam verip saymaktan...