Belki bir gün günbatımı'nı izleriz seninle,
Sen bana batık bir ülkenin hikayelerini anlatırsın,
İçinde çocukların hep güldüğü, yetişkinlerin olmadığı bir ülke...
Eski zamanlardan bahsedersin , insan sözlerinin çok değerli ve sözün senet olduğu o zamanlar .
Ah gene hayale daldım sana bakınca kusuruma bakma olur mu?
Hançer mi sözlerin?
Kor olan gözlerin,
Sesini özlerim,
Her yerde tuzakların...
Biliyorum tutamayacaksın elimden,
Bu şehir..kalbin gibi enkazlarla dolu,
Kurtarma ekipleri bir umut seni arıyor,
Umudunu kesen insanlar hayata devam ediyor.
Sahi neydi kalbini bu kadar harabeye çeviren şey?
İnsanlar mı anlamadı seni?
Hasretinden prangalar eskiten arif'i hatırlarım,
Bir insan ömrünü neye vermeli? diyen hasreti bilirim...
Kaç zemheri geçti bu merdümgirizlikte,
Elindekileri kaybetmenin kaçıncı seferi bu...
Hani bahçede lavantalar ekmiştin ya...
Gerçek ve hayal çizgisinin belirsizleştiği bir noktada buluşacağız seninle,
Sen hep bahsettiğin denizi gösterecektin bana, boğmayan ..yüzmeyi bilmeyen insanların bile korkusuzca yüzdüğü.. bütün canlıların renkli olduğu bir deniz..
Bense cebimde kalan hasar görmüş ,bir ayağı kırık çocukluğumu gösterecektim sana,
Hayal dünyanda iyileşir miydi çocukluğum?
Biliyorum güleceksin ama yinede söyliyeceğim.
Acınısını nerde taşıyacağını bilemedi insan hiçbir zaman ,
Atsan atılmaz... Satsan satılmaz ve rengi nedir hiç bilinmez,
Önce tende taşımaya karar verdi.
Ne etler dayandı buna nede güçlü kemikler hepsi sırayla eridi,
Beyin zar zor kendine yetebilirken... Kalpte taşımayı denedi insan..
Düşünemiyor diye yapılmamalıydı ona bu haksızlık.
Hani insan kendine yetebiliyordu? Kendisini, kurtaracakti yine kendisi. Varolşsal sancılardı ya hani hayat. Neden bu iç çekiş? , neden bu karanlık? , neden bu hiçlik ortasındaki yalnızlık?
Gidiyorum.. arkamda sarı-turunç çiçekler bırakarak,
Hoşçakal..salıncağım ... Rengarenk taşlarım.. günebakan evim,
Bu gün ... bavuluma sığacak kadar umut aldım yanıma,
Döndüğümde yine beraber oynarız gîrnos dut ağacının altında...
Biliyor musun?
İblisin, o hoş ve güzel sesine kandılar,
Kar beyaza mürekkep dökülmez sandılar,
Ateş artığı değildi kalp,bir kömür aradılar,
Ellerinde fener bir ömür" anlaşılmayı" andılar.
Gördünüz mü günahımın rengi kırmızı,
Riskti seninle denk düşmek,
Görenler mantığından bir parça bırakıyordu..
Viski eşliğinde hatırlanmayacak kadar değerliydi anıların,
Tören düzenleniyor içimdeki senlere...
Krizdi bu... biliyorum ruhumun ,beynime çektirdiği..
Ördüğüm duvarlarımda...aşk artık bir kördüğüm..
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!