Poyraz Özbey Şiirleri - Şair Poyraz Özbey

Ne güzel bir aysın sen Eylül...
Kuşların sesi, suyun akışı, güneşin doğuşu bile bir farklı.
Huzur kokan, huzur bulduğum, huzurumu bulduğum ay.
Doğduğum, huzura doyduğum, huzura kavuştuğum ay...

Poyraz ÖZBEY

Gecenin mehtabında güneşi koklarken,
Çöp kovalarının dışındaki sahte güller gelir aklıma.
Dağların ardından içimdeki öksüze uzatırım elimi.
Yıkılır birer sırtlan, serçeler, bir bir akbaba.
Ve karıncanın o büyük ayakları...
Her şey engel olur.

Sarı bir pus, uykusuz dalgalarla örülü,
Samsun’a ağır ağır düşer sabahın rengi.
Sislerin içinde bir gemi, umut yüklü,
Rüzgar, tarihin soluğunu fısıldar gizlice.

Gözlerinde kararlılık, ufkunda yarın,

Seninle başlamadı bu hikâye.
Sen,
zaten hikâyenin kendisiydin.
Ben sadece,
seni okumayı geç öğrenmiş bir cümleydim.

Sana hiç dokunmadım,
Ama ellerim hâlâ seninle meşgul.
Bir bardak suya bile baktığımda,
İçinde sana benzeyen bir yansıma ararım.

Sokaklar, adım adım seni gizliyor benden,

Bir sabah uyandım,
ve dünya senin adını unuttu.
Kuşlar başka şarkılarla öttü,
sular başka yöne aktı—
her şey vardı ama hiçbir şey tamam değildi.

Adını unuturum bir gün belki,
Ama kalbim hâlâ senin telaffuzunla atar.
Zaman silmeye çalışsa da seni hafızamdan,
Ben, seni ilk defa sevmiş gibi uyanırım her sabah.

Sen bir isim değilsin artık —

Bir gün unutmayı öğrendim,
bir ağaçtan.
Rüzgârı affediyordu mesela,
her dal kırıldığında.

Toprak gibi sustum sonra,

Ah Canımın içi
Uçurumların gölgesisin,
Dağların yaslı yüzü,
Yolunu bitirmiş göçmen kuş sürüsüsün.
Hırkasını kaybetmiş bir derviş.
Ah Canımın İçi,

Gözbebeklerime çöktü mor sükûn,
Bir düşün tam ortasında kırıldım.
Ne doğu ne batı,
Bir arafya’dım —
Ne var ne yok’tum.