Poyraz Özbey Şiirleri - Şair Poyraz Özbey

Poyraz Özbey

Kendi içimde müebbet yedim,
Ne bir kapı var, ne de anahtar.
Zaman duvarlarda yankılanırken,
Sessizlik en ağır cezalardan.

Düşlerim bile firar edemiyor,

Devamını Oku
Poyraz Özbey

Bir bakışın şiir okutturur,
Bir gülüşün şairi unutturur.
Kelam susar, zaman durulur,
Yüreğim sende esir olur.

Sen gülersen bahar uyanır,

Devamını Oku
Poyraz Özbey

Gönlümde bir ateş yanar, ey sultan,
Aşkınla pervâne olmuş bu cân.
Seherde süzülür hüsnün cemâli,
Şebnem misâli her zaman düşer.

Lâlezar bağında mest olur gözüm,

Devamını Oku
Poyraz Özbey

Bir gece,
dünyanın bütün alfabeleri
gökyüzünden yağdı.
Her harf, yere düşerken
farklı bir ses çıkardı;
kimisi bir kapıyı açtı,

Devamını Oku
Poyraz Özbey

Sen varsın,
ve dünya bu yüzden dönüyor olabilir.
Gözlerin, bir sırrın önsözü gibi—
hiç yazılmamış ama herkesin bildiği.

Ellerin dokunmadığı her şey

Devamını Oku
Poyraz Özbey

Seni anlatmak,
güneşin doğuşunu tarif etmek gibi,
kelimeler yetmez.

Sana dokunmak,
suya uzanan bir yaprağın hafifliği gibi,

Devamını Oku
Poyraz Özbey

Çok sevdiğin rengi birlikte izlemek için,
Mor bir gün batımı olsun isterim.
İzlerken elini tutup,
Yorgun kalbimin dinmesini beklerim.

O sevdiğin vapura binip,

Devamını Oku
Poyraz Özbey

Bazı aşklar gökyüzü gibidir,
Dokunamazsın ama hep oradadır.
Ben de seni öyle sevdim işte,
Uzak ama hep kalbimde saklı.

Sen çoktan bir hikâye yazmışsın,

Devamını Oku
Poyraz Özbey

Bir şehrin omuzlarında yükselir zaman,
taşlar konuşmaz ama
her çizgisinde bir çağın nefesi saklıdır.
Avlularında gezen serinlik,
yalnızca rüzgâr değildir;
binlerce yılın sabrını taşır üstünde.

Devamını Oku
Poyraz Özbey

Konuştuk.
Yetmedi.
Sustuğumuz yerden
daha çok kırıldık.

Aynı anda baktık bazen—

Devamını Oku