Arkamı bile dönemedim giderken
Biliyordum
Gözbebeklerin büyümüş
Dudakların büzülmüştü
Yanakların ıslanmış
Delik deşik bedenimden fışkıran kanlar
Dur durak bilmiyor
Mütemadiyen kanıyorum
Belki bir yalnızlığın dışa vurumudur bu
Kendine bir şans ver diyor birileri
Kendine bir şans ver demek ne kadar da kolay
Bunun bir kaç ilaçla geçeceğini düşünüyor
Onun için reçete yazmak da çok kolay
Beni bu kadar çaresiz bırakan şeyin
ay kadındır!
ince peçeli,
kolları gümüşlü bir kadın.
acem halılarındaki kahveci güzelleri gibi,
Bir kulak daha kaç gün duymazdan gelebilir kalp atışlarını
Bir yürek daha ne kadar inkar edebilir sancılarını
Ya birden kapanı verirse perde
Boşalırsa sahne
Dirilebilecek ölümler de biterse;
Anladım
Tam da şu anda anladım
Yere bir şeyler düşürmüştüm
Ama yine de devam etmiştim
Eksikliğimle yaşamaya
gelmedin bu gün
beni kimse sevmedi.
bir çayım bile yok.
masam dağınık.
aklım karışık.
hastayım galiba,
Korkular büyüttük içimizde
Sonra alladık pulladık onları
Sevinç sanıp sarıldık bazen
Yanılsadık
Yanlışladık kendimizi
Bir gün
Günahsız Kadınlar mabedinde
Kendimden bir şeyler bulacağım
Ama nafile
Öyle sıkı nöbetçiler dikmişim ki kapıya
Yetmedi mi yalnızlığım
Öldüğüm tek başıma
Daha kaç defa ölmeliyim sıkılarak şu ranzada
Ne zaman bitecek bu can çekiş
Nasıl telefi edeceğim zamanında yapamadıklarımı
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!