Kötü şair benim...
Her şeye rağmen büküyor belimi kahpe felek.
Annen baban varsa hala güzel hayat.
Alışırsın sadece...
Gözyaşlarında kurur acılarınla benleştiğin an.
Misal, milyonlarca seste de uyuya bilirsin uykusuzluğun verdiği o acıyla...
Gök gürlüyor
İnsanlar sağır
Yaşlandı dünya
Dönmekden yorgun
Nereye gidiyor anlamını yitirerek bilen yok
Düdük çaldı ve İsrafil ve hakem.
Maçın bittiği artık kesinleşti
Artık mağlubiyet, hüzün matemdir
Ekmeği paylaşamamak
Bencil oynamak
Kendine soru bulmanın zamanı.
Bendim
Sana
Her gün ölümü çağıran bir sesle yalvaran
Göğsünde durmadan kanayan bir yara ile yaşayan
Bendim
O görülmeyen mazur, kabahat bulucu
Yıldız, düz tornavida çekiç
Susta ve şiir
Halbuki yaşadığım gündelik şeyler arasında
Elbet
Vardır bir mazeret beni dayanıklı yapan
Yaşamak özrü bulunmamak
Uyurken üstümü örtecek bir şey arıyorum şimdi
Annemi mesela
Öldüğüne biraz daha inanıyorum her gece
Gecenin pimi çekilmiş gibi
Bombalar patlıyor kafamda
Her yerde beni öldürmek isteyen suçlarım var
Bir dargınlık kaldı bende dünyaya karşı onurlu
Hiçbir ayağa kapanmadım ve kapanmayacağım
Ve şimdi dünya
Oldukça beni sindirmek için cazibedar ve müderat
Bütün çığırtkanlığı ile bana bağırıyor
Bilmiyorum yine hangi yüzünü gösteriyor
Ben
Dünyaya karşı savaşmak ile meşhurum
Her gece
Yaşamak düşünürüm yatağımda yorgun havsalamla
Çünkü sabah
Benim çirkin sevgilimdir
Bu şiirleri nasıl yazdığımı merak edenler var
İnan öyle bir acı ki ben de bilmiyorum
Bu şiirleri hangi kafayla yazdığımı bir bilseydiz intihar ederdiniz
Kaç kez akşamları eve dönerken keşke yolda araba çarpsa da ölsem dediğim zamanlarım oldu benim
Yerlere kanlar içinde uzandığımı hayal ettiğim zamanlar
Her gün öldüğüm zamanlar
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!