Nurgül Ankara Şiirleri - Şair Nurgül Ankara

Bir daha olmaz derken
Yanılttın suskun yüreğimi
Oysa o kadar hasretmişim ki sevgiye
Yarım kalmış içimde, yaşayamadıklarım
Kapıları kapatıp, zincirledim yıllarca
Seninle açıldı içimdeki tüm pencereler

İKİ NEHRİN AHİDİ (Düet)

DİCLE
Ben ki çılgın Dicle'yim, akışım deli, hırçın,
Doğudan eser rüzgârım, ruhumdaki sır için.
Sen uzakta, sen başka, gönlümde derin bir iz,

Ben senı bir günlük değil,
Ömürlük sevdim.
Ben senı günahınla ,sevabınla sevdim.
Yaptıklarının yanliş olduğunu bile bile,
İçim aciyarak sevdim
Senın le yarınımın olmayacağini,

Umutlarım vardı elimde, birer pırlanta gibi saklı,
Kalbimde yeşeren her filiz, ölümsüzce haklı.
Sen bir dokunuşla yaktın, o ateşi saman aleviyle,
Geriye ne bir iz bıraktın, ne de aşk o baharda saklı...

Yüreğimde kalan o son, o zayıf kırıntılar bile,

Hayat aldı beni gurbete savundu,
Yaban ellere bir başıma kaldırıp attı
Anaya bacıya babaya gardaşa hasret bıraktı,
Tükettin beni, ocağın sönsün, hayat senin!

Bacım bile anlamaz halimden,

​Öyle özlüyorum ki,
kelimeler yetmez anlatmaya
Uçsuz bucaksiz denizler gibi
Sonu olmayan gökyüzü misali

Gözlerine baksam, kalbimde bir telaş,
Ellerini tutsam, ruhumu yakar bir ateş.
Sen benim en aydınlık düşüncemsin,
Ve uyanmak istemediğim en güzel düşümsün.

Ben sana şair oldum be adam,

Gündüzün her saati bir zindan, bir pranga,
Gözlerim yorgun bakar, kalbimde sonsuz kaygı.
Çünkü bilirim ki tenin, bir mil ötede yasak,
Ne el tutulur, ne göz bakar, ne de atılır kucak.
Fakat ruhumun vardır bir kaçış kapısı gizli,
O kapının ardında, bekler vuslatın gizemi.

Senden Artakalan Sessizlik...

​Ne bir ses var ne de bir iz, senden bana kalan;
Sanki en derin yaram, kabuk bağlamayan.
Ben o yitik mevsimde, seni arayanım ulan,
Özledim ulan... Sesinin gölgesinde yiten her heceyi...

Sen gittikten sonra,
Bende çok şeyler değişti;
Ağzımın tadı, gülüşümün rengi, gözlerimin parlaklığı...

Kurduğumuz hayaller zamansız soldu.
Sen gittin sevgili, ben yarını düşünmeyi unuttum.