Nuh Comba Şiirleri - Şair Nuh Comba

Kader nüfusunda açtım defteri
Dedi ki ey oğul, akraban keder
Hüzün makamında sürdüm mehteri
Dediler bu kervanı çileye gider

Gözüme ilişti birden duygular

değer verdiğin insan
senin değerini bilmiyor ise
bırak kendi değerleriyle kalsın.

kalsın ki; ne kayıp ettiğini
o da anlasın

Depreşirken değerlerim duygusuz gönüllerde…
Bir feryat yükseliyor yandım anam biçare.
İtilip kakılırken mezattaki ellerde…
Logarın ağzı açık hasret çeker aç fare.

Hazana bırakmış gönül bağları
Yine ayaz vurmuş puslu dağları
Tutamadım gitti gençlik çağları
Titriyor sözlerim diller perişan

Bir ah çektim seyran eden ağladı

ey kürre-i arz
ey şems-i narım
ey vefakar sevgili yarım
ey gönlümün huzur bekçisi cefakarım
size sesleniyorum

Bu gönlüm firkate dayanır sanma
Bir nefes yokluğun zül gelir bana
Farkında değilsin belkide amma
Bensiz yaşa dersen öl gelir bana

Aşkın şarabından yanarak içtim

Her işim yoluna girdi diyorken
Muhannet başıma vuruyor gardaş
Mevlâm merhemini sürdü diyorken
Umudum kökünden kuruyor gardaş

Örülmüş çit gibi kader ağları

Ey Yüce Allah’ım, Ey Ulu Rahman
Bir sıvı damladan can verdin bize
Çaresiz kullara olursun derman
Kevser ırmağından kan verdin bize

Bir damla pıhtıdan almış adını

(Şehit)

Seher vakti geldi acı bir haber
Şehit düşmüş, benim yiğit Mehmedim
Kor düştü ocağa, yakıp kül eder
Şehit düşmüş, benim yiğit Mehmedim

Bakıyor da görmüyorsa gözlerin
Ne yapalım kurban, bakan utansın
Ark yaptın da akmıyorsa özlerin
Salı ver kurbanım, akan utansın

Yürürken endamı düşman çatlatır