Nazif Ünsal Şiirleri - Şair Nazif Ünsal

Söz söylemek ne mümkün,
Kelimeler silindi, sustu,
Ciğer yandı tutuştu,
Göz bebeği aktı, karardı,
Kan tuttu, akıl tutuldu.
Melek, insan, hayvan,

Haz binbir zevk, adı doğa sevgisi
Köpeği koydu dört duvar arasına
Nergizi söktü, bülbülüde kafesine
Övünür gardiyan doğayı sevdiğine

Guya hak, İslam, sol, insan sevgisi

Köprü altında akan su farklı
Çağlayan suların sesi farklı
Nafile artık, pencere farklı
Pencereden görünenler farklı

Ben aynıyım, neler varsa farklı

Garı sarmış hüzün, mutluluklar, bağırtılar
Sıralanmış safta saf sufidir otobüsler
Ben ise gitmek kalmak arasında bocalar
Yarı hüzün mutluluk , yarım ruhumu bozar

Garın hatırı kalsın bu garip kahve ister

Az kaldı ana,
Dayan,
Şuracıkta Devlet hastanesi,
İşte şurası Taş Köprü,
İlk balığa gönderdiğin yer.
Şurası;

Hergün anbean yüzünde İlkbahar doğmuştu,
İlkbahar güneşine dönüşmüştü kış bulutu.
Açmıştı kehribar çillerinde beyaz orkideler,
Yüreğimde ki Sonbaharla oynaşırdı benler.

Aşkı aşkın Patmos'un acımasız dört atlısı;

Komşuda kokuyordu
64 tl lik duman
-Baba ne kokuyor
Bize de alsana
-Kilosu 64 lira oğlum
-İlaç mı o kokan baba

Dışımız çamur deryası
Sarmış nefs-i emmare
Tüm benliğimizi
Fakat sağduyumuzdan göç var
Çiçeklerin ummanına
Sabrın ferahlığına

Sakarya küskün çağıldamasız
Gül garip kalmış gülümsemesiz
Kırikindi yağmuru bülbülsüz
Vaktim gece galiba sehersiz

İkindi güllerde yanık susuz

Bilgeliği, rehberi doğa
kitabından gelir.
Bütün varsıllığı, kanaatı
ve sadeliğindendir.
İnsanlarla barışıklığı, kendine
olan saygısındandır.