Nazif Ünsal Şiirleri - Şair Nazif Ünsal

Karda yürümeli,
Yalnız tek başına.
Sokalar ıssız ve sesiz olmalı,
İçimiz gibi.
Başka hiçbir ses olmadan,
Sadece duyulmalı,

Mekanımız cıncık
Zarfımız da cıncık
Çay sundu garson
Gam ve kaseveti
Muhabbete çeviren
Cıncık bardakta

Dün yatından deryaya balıklama dalarken
Yağmur karavanının üstüne şıp damlarken
Gökkuşağı altında cinsiyeti bozarken
Garibanlar da demiş "Vatan'da su yok" diye

Bir poşet ekmeğini depip çöpe atarken

Ümitsiz, hüsranda insanlık zamana yenilmiş
Donmuş bakışlar, fersiz anlamlarını yitirmiş
Her türlü habis şerre kılı kıpırdamaz tepkisiz
Siması cesetteki solgun çehreyle bezenmiş

Veli kıyamda yaşlandıkça takvayla koçlaşır

Akşamın gölgesinin kuytusu pınarda
Döner mahzun bir çakıl taşı etrafında
Uzaklaşır kaynaktan ilkinin ardında
Ah öncü, sonrası her dert senin yanında

Yeterli bulmadın saf kaynağını arkta

Aşık oldum ne oldu
Gönlüm bahar tanıştı
Güzüm yazla bakıştı
Artı eksi barıştı

Şair yaptın ne oldu

Her aradığımda,
Mavi sevgimin ciddiyetini,
Metaforik espiriyle taçlandırıp;
Aşkımın fay hattı üzerinde,
"Nerden aklına geldi diyerek"?
Bende depreme neden olan,

Neredesin ne haldesin
Hangi çiçekte saklısın
Yoksa ana arıların
Poleninde mi tutsaksın

Can verirken hasretimiz

Söz söylemek ne mümkün,
Kelimeler silindi, sustu,
Ciğer yandı tutuştu,
Göz bebeği aktı, karardı,
Kan tuttu, akıl tutuldu.
Melek, insan, hayvan,

Haz binbir zevk, adı doğa sevgisi
Köpeği koydu dört duvar arasına
Nergizi söktü, bülbülüde kafesine
Övünür gardiyan doğayı sevdiğine

Guya hak, İslam, sol, insan sevgisi