Navruz Kaplan Şiirleri - Şair Navruz Kaplan

Ağlamam ki ben bu gün
Seni mutlu edeceğim
Gülmem gerek ben bugün
Mutlu etmem gerekcek kızımı

Geç kaldı kızım nerde

Tutamadım kendimi seni görünce
Yaptın yapacağını git sen uzağa
Seninki kalsın demem ki çocuğa
Af etmem ki seni kalsın sonuraya

Yenildim ben merhemetsiz birine

Sıkışmış köşeye karşıda ağrı
Adı büyük heybetlidir karşıda
Aşağıda sicak ağrıda kar var
Aras var huduta ağrı bakıyor

Iğdır ın karpuzu kavunu güzel

Ben sana ne yaptım bana düşmansın
Ben olmam gerekir sen düşman oldun
Kabul etsen etmesende biliyor herkes
Beni sen vurdun ben vurmam ki seni

Her tarafım çürük sen yaptın bana

Yüklendi suç diye kaldı sırtımda
Endirmesi yasaklandı benimiş
Ben kendimi tanımadan ölmüşüm
Suçlu ilan ben edildim kurtulmam

Nerde işlemişim ben bu suçları

Sana geldiğimde gülüyor yüzüm
Seviyorsun beni senden ayrılmam
Sen sağlama ben ağlarım yerine
IĞDIR sen gül Ağırı nöbet tutuyor

Unutmadım anlat dinlerim seni

Anlımdakı yazı ben ve eşimdir
Değişmez silemem içimde halen
Bana göre sevgisi bıraz çoğalmış
Beni çok severdi şimdi bilemem

Derdi olsa bana demez üzmez ki

Hava karanlık gök gürültüsü ev toprak
Yıldırım peş peşe çakıyor yağacak ya
Kuru yer kalmayacak evde sığınalım
Çocuklar yok ben yaşlandım hastayım

Döndü dolaştı yine geldi serseri kiş

Bu işte istanbul yok ki benzeri
Her köşesi güzel tarihi eser
Tanıdım diyene rast gelmedim
Bu işte istanbul dünya şehiri

İstanbul tepesi çamlıcası var

Bir zamanlar başladı aşkımız senle ben
Sevgiden söz ederdin işte o benim ya
Görmek için çırpındım sevdin ben seni
Kadını sev ağlatma seversen tükenmez

Sayfalara sığmaz ki kadınların sevgisi