Nasıf Acar Şiirleri - Şair Nasıf Acar

Gökyüzüne,
Kara bir çarşaf çekmişsin.
Karalara bürünüşsün,
Tüm gökyüzünü...
Rüzgarları susturmuş,
Bulutları küstürmüşsün.

Mevsim Sonbahar,
Aylardan Ekim...
Salının,
Hüzün verici atmosferi,
Sarıp sarmalıyor beni...
Salına salına giriyor,

Yaşam,
Başlı başına bir imtihan.
Türünün içinde,
Kendi türüne kötülük eden,
İnsan...
Güzelliğini kullanır,

İçine düştüğüm,
Derin bir kuyudan,
Çıkmaya çalışır gibi,
Kan ter içinde,
Cebelleşe cebelleşe,
Tüketiyorum hayatımı.

Seni,
Dünya’da,
Sevgiye ihtiyaç duyan,
Herkese,
Yetecek kadar seviyorum.
Sevgi doğuruyor yüreğim.

Gökyüzünde ay,
İncecik bir Hilal şeklinde,
Küçüldü de küçüldü
Sürüne sürüne çıkıyordu,
Honaz Dağı’nın zirvesinden
Gökyüzüne tırmanırken...

Her sabah,
Böyle erkenden,
Adım adım,
Sevgiyle koşarım...
Sabahleyin okul yolunda,

Ay dolunay
Hava hafif serincene
Şöyle yanaklarımı yalar geçer
serinlik
saat 23.43 falan
Ve dostum

AYŞE ÇİÇEK AÇSIN…


Güzel çiçekler,
Hep annemi anımsatır.
Annem,

Gökyüzünde ay yarım,
Oluştu güzel bir tasarım,
Sevgin ben de kaldı hep yarım,
Bu işte de kalmadı karım,
İşte böyle melul melul bakarım...
İçten kendimi,