duvarımdaki resimlerde çocuklar vardı.
benim çocukluğum,
bizim çocukluğumuz.
rengârenktiler...
cinsiyetleri yoktu...
hiç incinmemişlerdi...
kristal kadehler olmadı derdim;
öyle çok şey sığdı ki vitrinime
değerlerim ki
mekanım dar demeyenlerdi.
aziz büyüğümün çeyizinden
Para gibi harcadığımız ya da harcandığımız anlardan bize kalan...Hangi şekilde düşünürsek düşünelim yaşanamayan anlar...Eşittir zamanlar.
O halde ne yapalım; sızlanalım mı.Ya da bırakıverelim ucunu gitsin mi.Garip bir şey bu.İnsanın defalarca yıkılıp,defalarca yeniden ayağa kalkması ve göz göre göre kendi içinde kaybolması gibi.Ucu bucağı olmayan düşüncelere dalıp gitmek,yaşamı daha bir yaşanır mı kılıyor.Küs olduğu ya da yara aldığı yılları yeniden katınca günlerinin içine,neyi anlayabiliyor,neyi halledebiliyor ki insan.Herşey nasıl da çabucak değişiyor.Duyarlılık karşısında birdenbire oluşan şey mi boşluk.Oysa ki bildiğim duyarlılık bu değildi.Tamam işte tut yakala şimdi...Sakın bırakma...Şayet bırakırsan ucunu,yine herşey sarpasaracak diyesim geliyor...
İnsan olan her insanda olur mu acaba diyoruz.Boşluğun derinliğinde rastlıyoruz kendimize,itip kakalıyoruz onu,bana ait değilsin diyoruz.Bazen de evet budur deyip aceleyle hazırlıyoruz kendimize çıkan yolculukların bavulunu.Onun tartamadığımız ağırlığıyla ezilip yok olmayı yakıştıramıyoruz kendimize..Bir miktar da olsa,aslında onun varlığıdır yaşama mücadelemizin nedeni.Onunla buralara geldik...
düşlerimde,
omuzlarında hissettim kendimi
her daralışımda attım kendimi o eski sokaklara
hep oralarda saklı kaldı sana sevdam.
içimde,
maazeretler şahaneydi
kapandı bütün kapılar
zorladım durdum
bıkmadan usanmadan
aşındı bütün dişleri
elimdeki sahte anahtarın
bu bir bahar sabahında,dingin yeşillerde
kırçiçekleri toplamak gibi birşey değil.
kış günü uçurum kenarındaki kardelene vurulmak
ve denge diye sunulan dengesizliklerde
denge bulmak gibi birşey kendine.
dokunabilmek için kaçamadığın varlığına
aynı odadan baktık hayata
aynı şeyleri görmedik.
sen hep bir anlam aradın
farkındaydın.
bense
olduğu gibi kabullendim hayatı.
bir sancı mı
bir sızı mı bilmem.
ya da muzurca hoşlandığım
bir yürek kıpırtısı mı?
neyse ne...
olsun varsın.
sevdiğini söylemeyen dillerle
suskun oldum, küs oldum.
görmesini bilmeyen gözlerde
soldu bakışlarımdaki fer.
dokunmasını bilmeyen eller
betondan duvar dörtbir yanımda
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!