Kalbim sana kapı gibi açıktı,
Sen bir misafir gibi uğrayıp geçtin.
Kalmadın…
Çünkü hiç ait olmadın.
Ben seni ev bildim,
Sana söyleyemediklerim,
Biriktikçe içimde ağırlaştı…
Kalbim susarken gözlerim anlatmak istedi her şeyi,
Ama sen hiç duymadın bakışlarımı.
Bir tebessümünle başlıyor içimde fırtınalar,
Ben seni sevdim,
Sessiz bir yangın gibi,
İçimde yanıp durdu adın,
Hiçbir dile gelmeden.
Kalsaydın,
Geceler uzun değil artık,
Bitmiyor çünkü…
Sabah olsa da
İçimde hep aynı zifiri karanlık.
Penceremi açsam
Kendimden geçtim sana gelirken
Geride ne varsa sustum, silindim
Gözlerimde geçmişin izleriyle
Ama kalbimde sadece senin ismin
Kaç kez düştüm, kaç kez kalktım
Kimse duymadı içimin çığlığını,
Ne bir dost,
Ne bir gökyüzü...
Sanki dünya sağır olmuş,
Ben içime düşmüşüm sessizce.
bir sabah uyanmadım,
uyanamadım içimdeki karanlıktan
zaman, eski bir yorgunluk gibi
sürükleniyordu üzerimden.
ayna artık beni yansıtmıyor,
Hiçbir sabah kendim gibi uyanmadım,
gözlerimi her açışımda
bir başkasının hayatına doğmuş gibiyim.
Aynam bana yalan söylüyor artık,
yüzümdeki bu yabancı
kimseye ait değil,
Sana söyleyemediğim her cümle,
Boğazımda kaldı diken gibi.
Gitmek zorunda kaldığım o gün…
Kendi kalbimi senin ellerinde bıraktım.
Ben mi susmalıydım?
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!