Mithat Yaban Şiirleri - Şair Mithat Yaban

büyük yerlerde
küçük kentlerde
güzel giyinmiş süslü hanımlar
gençler yaşlılar
ellerinde makaralı bir ip
buna beğlı

-Kenan Çavuşoğlu'na-

insan insanı
severse Yunus gibi
ısınır
yücelir dünya

önce yağmuru yıkadık
gökten bulutları indirip yerde
sonra güneşe gölge aradık
yanıp kavrulan gönüllerde

şarkılar türküler söyledik

yaşamlarını sağlayıp hayat veren
oksijeni üretirim
erezyonu önlen
taşkınlardan kıtlıktan korurum

yanmışlara gölge olur

ben kırmızıyı severim
çok severim maviyi
gözyaşı şöyle dursun
aşk ateşini söndüremez
yüreğine doldursam denizleri

özgürlüğün sıcaklığı
aşk ateşinden daha yakıcıdır
hukuğun üstünlüğü
inananlar için
toplumun aynasıdır
lâiklik demokrasinin ateşidir

kimseyi tanımaz dinlemezsin
bozdun yatağı çıktın yoldan
oysa kimler gelip geçti
bu yaşlı dünyadan/ordan

heryeri çökertip yıktın

gönül terimin düştüğü yerde
sevgi tomurcukları oluşur
çatlayan tohumu
toprak saklayıp beslesin
su yıkasın
ısıtsın güneş

başkasının yanında çalışır
emeğini satan kişi
almamış yelpazedeki yerini
geliştirilmemiş sınıf bilinci.

gözlerin kalbimin derinliklerinde
bir gölge olup oturacak
yakalanmasan da kurduğum tuzağa
yüreğimi dağlayıp izleri kalacak

yüreğim esen rüzğârın önünde