Mithat Yaban Şiirleri - Şair Mithat Yaban

tuvalde gezinen fırçada
çeyizlere işlenen nakıştasın
bazen bir gülüş bakışta
alna kondurulan öpüştesin

pervanenin ışığa koşmasında

saygı duyarım üretene
evimize kömür
evrene ışık
tenceremize aş azık
tarladan başlayıp
soframıza ekmeğimizi getirene

üçbuçuk yaşındaymışım
anamı yitirdiğimde
çok yakında doğacak kardeşimi
beraberinde götürdüğünde

tabutun başında oturup

sen zengin ben yoksul
aynı ülkenin insanı
zenginliği paylaşmazsın
hiç olmazsa paylaş yazı kışı

sen kaşanede otur ben gecekonduda

karanfil kokulu
kuşkonmaz gibi narinsin
safsın gül goncası kadar
yaşamla doğayı kendini
bilirim
insanları da seversin

düşler sokağında üşüyen giz
uyur uyanık büyüyen karanlık
yükseklerden gülerek bakan hüzün
gülen gözlerle ağlayan siz

rüyaları süsleyen kapıdaki deniz

dalında büyüyen gonca
nisanda yağan yağmurda
benimle mutluluğa koşup
ölünceye dek yaşar mısın

sararıp düşen yaprak

yıldızlardan gelen sesi dinlerim
dokunurum parmağımla gerçeğe
yüklerim bakışlarıma sevgiyi
söylerim içimdekileri

esen rüzgârdır sevgilinin gülüşü

ona yakıt diye bakılır
kürek kürek
sobaya kazana atılır
kimse düşünmez
karşılığında can satılır.

sanatı edebiyatı
aşkı sevgiyi
doğayı çevreyi
ve insanı
unutmuş kişi
para kazanmaktan başka