Mikdat Bal Şiirleri - Şair Mikdat Bal

Acı söz atom gibi gönülleri yaralar
Etrafa saçtığı lav gökyüzünü karalar
Nefse uyan gönlünü şeytanlara kiralar
En zayıf yerden girer, dolaşır mâniasız!

Dinine bağlı olan kin ve nefret beslemez

Birbirini yiyor iken
Karıştıran el dediler
Onlar bunu diyor iken
El oğluna gel dediler

Millet şaştı solu sağı

Gayya kuyusuna battıysak eğer
Oradan çıkmadan düzelemeyiz
Her türlü zilleti tattıysak eğer
Arkaya bakmadan düzelemeyiz

Şikayet ederiz evlat, torundan

Kaf dağı ötesinden, bir garip anka kuşu
Devlere tutsak imiş, ismimi anıyordu
Yola koyulup aştım dere tepe yokuşu
Dağlar selama durdu, her biri tanıyordu

Bir selamın gelsin gördüğün zaman
Dönüp de önüne bakma Fadimem!
Saçını tarayıp ördüğün zaman
Solacak gülleri takma Fadimem!

Ruhuma işledin can mı sanırsın?

Mescidi harama girdiğinizde
O büyük şerefe erdiğinizde
Allah’ın evini gördüğünüzde
İlahi bir aşkla yanın hacılar
Bizi de orada anın hacılar

Boş konuşur tüm lavuklar
Görsenize dalkavuklar
Ne arıyor şu tavuklar
Horozların çöplüğünde

Eğer millet bir yutarsa

Sayısız elemin içinde yandım
Bunların başını çekiyor hasret
Umudu var diye çıkmayan candım
Saçımı yoldurup döküyor hasret

Vatanı anarım her bir nefeste

Ne deprem, ne tayfun ne rüzgar yıkar
Sevgiyle kurulan dostluk böyledir
Ne kavga, ne döğüş ne niza çıkar
Sevgiyle kurulan dostluk böyledir

Konuşurken dostun yüzüne bakar

Öyle bir gidişki ölüm gibiydi
Bir daha ya nasip deyip ağladı
Acı bir sahneydi filim gibiydi
Sözlüsü oradan tüyüp ağladı

Son kere oğlunu sar anam dedi