Kendime gelmek içindi,
Koşar adım yazdığım tüm şiirler.
Meğerse çoktan geçmişim kendimi
Ve çoktan geçmişim kendimden.
Aslında,
Bir kibrit çöpüyüm ben,
Yazgısında yanmak olan,
Öylesine garip,
Öylesine gariban.
Koskoca bir ormandan
Ve yüce bir ağaçtan yontulan,
Kilim doku ilkin,
İklim ilkbahar olduğunda belki,
Türküde de olduğu gibi,
Anlatabilirsin derdini,
Dert olarak görme yine de sevgini,
Sevgilim.
Kimsecikler bilmez,
Nasıl ağlar gökyüzü
Ve nasıl gökyüzünün gözyaşlarına muhtaçtır toprak.
Bahar da nasıl açar çiçekler
Ve nasıl çiçeklere öykünür kelebekler.
Kimsecikler bilmez.
Kıpır kıpır içim,
Çocuksu bir gülümseme suratımda,
Sanki aylardan temmuz değilmiş gibi,
Sanki yıldızlı gecelerde hüzün yokmuş gibi,
Sanki haylaz bir çocuk gibi,
Ben gibi,
Gökyüzü aynı,
Yıldızlar ve ay,
Buram buram toprak kokusu,
Zamana meydan okuyan kitabeler,
Dağlar, ovalar, vadiler, tepeler
Ve akasya ağaçlarının beyaz çiçekleri.
Açmış kollarını gökyüzüne,
Güneş altında serpilmiş,
Kış mevsiminde güneşe hasret gitmiş,
Yalnızca baharı sevmiş,
Benim gibi,
Benim küçük kiraz fidanım.
Üşüyorum,
Soğuk tüm bedenimi ele geçiriyor,
Tüm hücrelerim soğuğun işgali altında,
Mücadele ediyorum,
Ölmek istemiyorum,
Üşüyorum…
Kıyametimsin…
Yüreğimin kaldırım taşlarını adımlıyor gözlerin,
Ellerin ruhumun en mahrem yerlerinde geziniyor,
Saçlarının kokusu rüyalarımda,
Senin olmadığın zamanlarda,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!