Melek Dalgıç Şiirleri - Şair Melek Dalgıç

Sürüncemede kalmış
Bütün kelimeler
Dilimde sürçülisan
Bir kere soldu mu insan
Yeniden açar mı çiçek
Kalbinde tarumarsan

Kirpiklerin gölge düşürmüş
Yüzüne
Yine de bir tebessümün
Bir ömür
Küsmelere de zaman bırakmadın
Aldığın oysa

Yokluğunun ruhumu
Haps ettiği
Zamanlar geldi
Bütün dengemi şaşırdım
Göçebe kervanlar
Kalktı yüreğimden

Ey çocuk
Elinde gül tutuyorsun
Dikenlerini saklayarak
Oysa ben
Gülü dikeniyle de severim
Korunaklı tutarak

Uzunca zaman geçti
Betimleyemiyorum gözlerini
Nede saçına aklar düşen rengini
Yüzünde çizgiler mi var
Bilemedim şimdi
Emsallerine baktığımda

Kim kalmış ki bu dünyada
Ebedi sevgin kalsın
Sadece dostluğumuz
Arada bir hatırlansın
Karşılaşırsak bir gün adressiz umarsız
Köhne bir kır kahvesi

Ağlıyorsa gece yağmurla bil ki
Yüreğimin çıkmaz sokağında kayboldun
Masum hayalleri dalgalar alıp
Kıyıya vurdu
Martılar sessizliğe gömdü çığlıklarını
Gün geceden sıyrıldı

Gözyaşlarıyla yıkamadan
Eski bir albümü
Sandım ki unutulmuş
Yaralarım meğer dururmuş
İçime işleyen
Uzun koridorlardan geçerek

Tatlı bir telaş
Evde hazırlık
Yatağın başucunda katlanmış
Sabahı bekleyen elbisen
Soba yanında sepette
Beş yavrulu kedin

Çocukluk bir nar ağacı
İçinde türlü türlü oyunlar
Tasasız uykularla
Her günün sabahına
Bayram var gibi uyanmalar
Çocukluk yetişkinliğe özlem