Melek Ayaz Şiirleri - Şair Melek Ayaz

Yorgun gecelerimde,
Düşlerim çürüyor.
Damla damla,
Düşer özlemin.
Kedere düşen gecemde
Sessiz bir çiğlık

Fırtınalardan, kurtulan gemiler gibi,
Ulaşırsa bir gün adım o uzak dört kapıya,
Sana bağışlıyorum bu dizeleri sana,
Bir akşam sarınca imgeler düşünceleri,
Yitik öykülere benzer senin anıların,
Bir sevgi ve sırlarla kaplı dört kapı,

Öfkeli turnam.
Ayrılık kokuyor türkün
Sevdan ağıt ağıt
Ayrılığın yası zılgıt
Rüzğar inler
Gözyaşı vurulur

Nerden geliyor bu yabancı Acılar,
Sular gibi, çıplak kayalara çarparak,
Uğramış Yüreğimize bir kez bağbozumu,
Acıyla yaşamak ne kötü, çekip gidememek,
Bıraktım yüreğimi esir olsun bir yalanla,
O güzelim düşlerle gözlerine dalsın da,

Küçük bir çocuğum
Binlerce minik yüreğim.
Ben kendim istemedim
Dünyaya gelmek
Siz getirdiniz....?
Açtım gözlerimi,

Yaş 53. 50 sene öncesinden.
Bana hep siyahı gösterdiler, pembeyi bilmem.
Saklamasını öğretilir, ve hep duyguları beklemeyi.
Çorak damlı, iki odalı bir ev. Eski bir büfe, ahşap radyo, köhne bir dolap, dört köşe bir masa.
Üstünde rakı şişesi ve bardağı.

Bir başıma, yaşanmayacak,
Ne varsa ona beleniyor zaman;
Küçük çocuk sevinçlerimin ardından,
Gelen ağlamaklı, yutkunmalarda,
Birşeylere dayanılmazlıkla yükümlüyüm,
Yarıda kalmış onca düşle düğümleniyor gecem,

Acının soyulmamış meyvesi yüreğimde,
Sanki susmuş salkım söğüt.
Gelmez unuttu beni turnalar,
Sümüklü böcekler iz bıraktı.
Lale tarlasına girmiş solucanlar,
Yarasalar uçar yoncaların arasında,

İçindeki sana ulaşamayınca,
Dostum, yaralardan kan damlar,
Çiçeklerin gölgesinde barınamazsın
Silik bir gölge gibi süzülüp geçersin.
Sokaklarda izin kalmaz geride,
Hüzünlerin şahidi olmayı reddeder parke taşları,

Ey gökyüzünün hakimi,
Sen bana ödünç
Bir yıldız ver
Ver ki
Ekmeği olmayan
Suyu akmayan