-I-
“O yüzden gömülmenin tam vakti simdi....! ”
İlk bu mısra düştü mektubuma;
ruhundaki yaralardan türemiş.
İkimize denk düşmüyor hiçbir dengesizlik.
Bütün sayılar eksi kalıyor.
Bütün fazlalar eksik çıkıyor.
Hiçbir hesap uymuyor karşımıza.
İkimizi topluyorum.
Kemiksiz geçiyor dilsiz zaman.
Kahrolabilecek kadar güçlüyüm yine.
Yar ağacına astım gülüşlerimi.
Yorgun bir kaç nefret uyandırdım.
Ve düştüm bugünün yoluna.
Kendime seni okuyoruz.
Ezberime yenik kağıtlar arasındayız.
Kara yağıyor dışarımdaki soğuk.
Sobalamışız üşüyüşlüğümüzü.
Kendimize seni okuyorum.
Büyüdü içimizdeki çocuğun içimizdeki bebek.
Dili yürüyor.
Ekmeğe emek diyor.
Yirmilik düşleri çıkmış.
Büyüdük.
Sana ne yazacağımı yazıyorum.
'Dilsiz ve zamansız'
Yazı Ağustosunda.
Şubat buğusuna eriyor sözcükler.
Camım kırık.
Kalemim çiziliyor.
Sana yazmayı bırakmak!
Güldürme beni.
Yani bana öl diyorsun.
Söylenecek laf mı şimdi bu.
Aklını mı kaybettin.
Ki benimki bulunamadı daha.
Yazılmamış bir mektubunu daha aldım.
'Özledim' diye yazmışsın.
Ve çokça 'seni seviyorum'muşsun.
Parmak izlerinden belli,
ağlamışsın biraz çok.
Karanlık.
Göremeyişimizin rengi.
Güçsüzlüğümüzün tesellisi.
Bilinmeyen aydınlık.
Sıfır'ıncı aralığımız.
Ömrümüzün vebası.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!