Kıyamet ve Doğuş Şiiri - Poyraz Özbey

Bir gece düşer karanlık,
Gölgeler uzar suskun sokaklarda.
Zaman eğilir, diz çöker,
Ve dünya bir an durur avuçlarımızda.

Bir ses yükselir içimizden,
Sessiz çığlık, sonsuz yankı.
Kim duyar, kim anlar?
Belki rüzgâr, belki yalnızlık.

Yıkılsın ne varsa çürük,
Yansın geçmişin küflü duvarları.
Küllerinden doğar hakikat,
Ve insan yeniden yaratır yarını.

Çünkü her kıyamet bir doğuştur,
Ve her gece sabaha gebedir.
Sen yeter ki gözlerini aç,
Dünya yeniden kurulsun içinde.