Görmüyor mu insanların gözleri
Duymuyor mu gelen feryat sesleri
Yanan canlar, yakmıyor mu kalpleri
Ne olacak bu ülkemin halleri
Acı feryat sıra sıra dizilir
Yeniler bilse eskilerin kıymeti
Hele bir de duysa çektiği eziyeti
Namlunun ucunda geçirdiği günleri
Bir lokma ekmeğin on kişinin pay edişini
Yoktu bir yatak bir yorgan yatacak yeri
Görseydi üç beş ülkücünün aynı yataydaki kardeşliği
Tam kırk gün kırk gece yürüyor çocuklar
Düğüne gitmiyor bu çocuklar.
Bu çocuklar ölümden kaçıyor, ölümden
Ana yok, baba yok
Bacı, kardeş yok yanında
Kuşlar gibi kaçıyor ölümden.
Sen yarattın topraktan cümlemizi
Ruh verdin, canlandırdın hepimizi
İman ile doldurdun kalbimizi
Sevdik, sevgili Peygamberimizi
Her toprağa verdin, ayrı hazine
Yarım asır yaşarım ben bu şehirde
Ne insanlar, gördüm güzel ilçemde
Kimiler gezer aslanlar gibi bu yerde
Kimisi de medet bekler yaptığı iş de
Hatır hürmet nedir, sor bir bilene
Sevdiğim bak şu gözlerimin içine
Sana hangi gülleri versem de
Sen istemezsin bağdaki bahçedeki gülü de
Altın inci, boncuk, pırlantayı taksam döşüne
Sen takmışsın göğsüne, yedi veren gülü de
Sen gül verdin, sen koç verdin, yeni açan tomurcuk ile
Çok uzaktan selam salsam ellere
Dostlar bilir, hatırlıyor beni de
Şehrime de davet etsem bir kere
Bilen gelir, bilmeyen nasıl bulur
Geçmişi de gelecek te hep gördük
Çıktım seyre Sarıtepe üstüne
Sungurlu da girmiş çukur içine
Gösteremez kendini de bir kere
Ölü toprağı serpilmiş üstüne
Ne çok insan gelmiş geçmiş buradan
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!