İrfan Bakırcı Şiirleri - Şair İrfan Bakırcı

aklım sustu..
fikrim ipotek edildi anılara...
tüm doğrularım eski bir yaranın kabuğuyla atıldı.
göhsüm çatladı böyle bir unutmaktan.
sırtımda veballerim ve yalanlarım aşka dair.
kahrın darağacına doğru yürüyorum.

beni affet.
bağışla kusurumu.
yalvartma bir daha.
yorgunum.
konuşamam.
affetmezsen belki çıkamam sabaha.

hiç aklından geçmedim değilmi
başını yastığa koyduğun vakitler
hiç düşünmedin beni kendinle bir çerçeve içinde
o gülleri pencerene bırakan ben olamazdım değilmi
yanyana koyamazdın ikimizi bahtiyar bir resimde
günü sana bölen bendim aslında

bir ihtilal sonrası bana mecbur kalıp dönmeyecektin
çıkmaz sokaklar kavşağından geriye dönüp
mecburi istikamet beni seçmeyecektin
ben bir yangın sonrası konacağın son dalın değilim yaralı güvercinim
çoktan nihayete erdi benim çocuksu aşk serüvenlerim

başağrısı nedir bilirmisin sen.
istasyon kenarı, küf kokulu
zemiin kat bir bekar evinin
rutubetli duvarlarına yazılan
sevmesende seviyorum
gelmesende bekliyorum yazılarının ümitsizliğinde

bağışlayın bu defa.
gidin hüzünler.
bir kerelik gelin insafa...

istila etmeyin yine tatlı düşlerimi.
almayın dudağımdaki kırık dökük gülüşlerimi.

bir sabahın selasıydı
düştüm yola revan oldum.
açık bıraktım evimin kapısını,
geriye dönmeyeceğimi biliyordum.
en çok kuşlarıma üzüldüm,
sonrada menekşeme.

ardına ve gözlerimin içine son defa bakmadan git...
nedenini sormadan,
maziye aldırmadan,
ve ağlamadan git.

farzetki hiç tanımadın beni.

köklerimi kendim söktüm.
artık filizlenemem.
yeşeremem artık hiç bir umuda.
hala ıslak,yeşil ve dingin duruyorsam;
mevsimin azizliği.
kırılgansa dizelerim.

İki satır yeterdi
tek kelimede aslında
hep o iki satırı umudettim
vede affettim demeni yokluğun esnasında...

çakıldı gözbebeklerim odamın duvarlarına