Hülya Gülmüş Şiirleri - Şair Hülya Gülmüş

iyilik, dinlemek midir bir insanı?
dinlendirmek midir koşup yorulanı?
belki bunu sadece yaşayan bilir,
insan anlaşıldıkça yaşayabilir.

Saatler aşka kuruldu,
Anda takılı kaldı zaman.
Yine sen geçiyorsun içimden,
Gözümü kapadığımda sol yanımdan.

Ayak izlerine basarak

Sen gittin ama izlerin kaldı
Sen sustun ama sözlerin kaldı
Buralardan gitmiş olsan da bile
Dostlarının yaşlı gözleri kaldı

İzlerin kalbimde; silinmez ki

Alışık olmayanı çarpar havası,
Aşık olanı sarar sevdası.
Güneşi yakar sanki cehennem,
Soğuk iliklere ulaşır körfezden.

Ayrı düşse de İzmir' inden İzmir' li,

Kaç ben ölür içimizde
Az kişinin tanıyabildiği
Bile bile, belki gönülsüzce
Kaderine terkederiz.
Kaç ben kalır içimizde
Tenha, tanıdık sokaklar

Kendimi eritip eritip
Kalıplara döküyorum
O kalıp da dar gelirse
Kalıbı da eritiyorum
Kalıplar bir gün yetmeyecek
Bunu da biliyorum

Gönül kanmadan dolmazmış
İnsan yanmadan olmazmış
Ümit olmasa bu  caanım dünyada
Hiç bir sevdalı buluşamazmış

Kandırın gönülleri

Sanki bir kar küresinin içindeyim
Usul usul beyazlıyor tüm renklerim
Derini buz tutmuş bu pamuktan denizin
Üşüten örtüsüyle gizlendi izlerim

08.01.2019

Şu üstüne başına bir bak!
Neden bu kelimeleri giyiyorsun?
Şakadan olsa da kendine
Pek de şık olmayanları yakıştırıyorsun.

Bende neşe saçan gömlekler,

Rüzgara bıraktım kendimi
Savrulurken uçmayı öğrendim.
Suya serdim bedenimi
Sürüklenirken yüzüverdim.
Yağmurda suladım cismimi
Islansam da yürüyüverdim.