Sevmeyi bilse de Leyla,
Sevilmekten bihabermiş.
Sevdiği kadar
Sevilmeyi de bilseydi Leyla
Mecnun, mecnun olur muydu hiç?
Mecnun, sevilmeyi bilmiş
Katıvermek dertleri arzularımın rüzgârına
Çekip gitmek var Kaf dağının ardına.
Sonra ferman etmeli katledilmelerine dertlerin.
Dönüp seyran etmek istiyor gönlüm
Yârin gönül bağına...
Sana giden yollar mayınlı geçilmez gülüm
Mayın tarlasında gül de yetişmez gülüm
Sen orada, ben burada, hasret tam ortada,
Sevda bir nehir olmuş ama içilmez gülüm.
Sen seheri geçmişsin kuşluk vaktinde
Bir kavgada başımı yaran taşını
Kapkara çorak toprağını
Kara dağdaki aç kurdunu
Gökte uçan kuşunu sevdim.
Gün geldi taşlar mihrap oldu
Küçükle küçük olduk,
Büyükle büyük...
Uyumu,
Anlaşmayı, konuşmayı başardık,
Ama seviyesizin
Alçağın ve edepsizin
Ey mevki
Ey Makam
Sen ne görkemli bir şeysin…
Abası olmayan çulsuza aba,
Libası olmayan çıplağa giysi,
Şerefi olmayan şerefsize kılıf
Karıştır kazanı dibinde ne var, neler çıkar,
İyiye güller, yaramaza bir koca tokmak çıkar
Sahipsiz sanmasın kimse bu Şehr-i Karamanı
Yolların bir ucu hizmete, bir ucu MEYDAN’a çıkar
Mezarım
Bir mezar kazıverin serin topraktan
Örtüler örtün üstüme daldan yapraktan
Taşlar dizin çepeçevre sağlı ve sollu
Beni de götür huzur deryasına yeşil dört kollu.
Hayat bir noktadan ibarettir
Bir nokta ile başlar
Can verilir bir noktaya
Nokta konulur an gelir
Başlar nefesli hayat.
NÜ diye yazılsa da nü gibi algılanmıyor adın
Soylu birisisin de neden soysuzlarla yol aldın
Gün bu gün zamandır kurtul şerden at bir tekme
İki cihanda da bozulmaz o zaman ağız tadın.
(Karaman - 2014)
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!