Halit Korkmaz Şiirleri - Şair Halit Korkmaz

Sende larj ol bakma öyle yeknesak,
Açık gönül bin günaha müstehak,
Korkma işle haramları ardışık,
Günah, torpil, şefâatle iltisak.

Bir zülüfle bin yıl yanan toy dilber,

Şimdi yanar ciğerleri ananın
Koğuşları boşalıyor vatanın
Başka lisandan anlamaz bu düşman
Kuyruğuna tam basmalı şeytanın

İki nesepsiz sinmiş bir çalının dibine
Bak hele soysuzların kapasitelerine
Ereni hedef almış iki namert tuzakta
Ferhat bağrını açmış kalleş mevzilerine

Cevherler sana teşne, çelikten karakterin

Haddi aşan dürtüler aşk ile kurgulandı
Îmân çatlatan şehvet, söz ile yasaklandı
Şehvetin tek gözü var, sadece aşka bakar
En temiz olanımız Arafat da paklandı

Yasak meyve bir ambar, içinde lezzetler var

Ben bir tek seni sevdim' sensin benim penahım,
Damarlarımda akan iksirli âğı mısın,
Bundan gayrı ne desen bırakmaz seni âhım,
Başında yeller esen sisli kaf dağı mısın.

Ey güzeller güzeli' ey rü'yet nazargâhım,

Adem adam olmadı, gayret içinde Tanrı!
Gece gündüz uğraşta sonuç vermedi çağrı,
İnsanı var edipte akılla tahkim eden,
Pişman oldum diyerek yanmaktamıdır bağrı.

Nefsin ipi gevşektir, ister kısalt, ister aç,

İkliminde aşksız kal da bağrında güller solsun
Kendini bil, aşkı tanı, sinene sevda dolsun
Boran olsun, yağmur olsun, gönül aşksız yaşamaz
Her dem âşîk gezerim ben, deliye bayram olsun

Bütün sırlar evrende, evrende öz kelâmdır
Kelâmın özü mana, manada öz Kur’an’dır
Bin bir öze öz veren, özün özünde öz var
Şiirin özü lisan, lisanda öz insandır

Yağmurlar, gözyaşlarım, akar terim ve kanım;
Felekler baş kılımdan fâş eder sirkatini,
Sûzân-ı sevdan ile her dem yanma da canım;
Saçım da aklar çeker ibretle firkatini.

Pervane-i aşkıma borçlu gönül şâdânım,

Gönlün taht kavgasında parola hep ısrardı,
Bülbül âvâzdan uzak râyiha gülden firar,
Bozuldu seyri âlem in ve cin bi karardı-
İnsan mevt olur ammâ arâfta Mevlâ arar.

Aşkı uğrunda köle Kays Leylâ’ya koşardı,