Halil Aydın Şiirleri - Şair Halil Aydın

BİR VARMIŞ BİR YOKMUŞ
Avuçlarımıza döktüğümüz
Kolonya gibi,
Avucumdaki kuş gibi
Her şey buharlaştı
Her şey akıp gitti

BİR ZAMANLAR
BOYALI KÖYÜ
Kara lastik, yemeni giyerdik
Olgunlaşan ekinlerimizi
Orak tırpanla biçerdik
Harmanlarda döven sürerdik

BİZ AĞLARIZ
Kara bulutlar çöktü ülkemin tepesine
Bir sis çöktü, insanlarımızın gözlerine
Gözler buğulu, buğulu çocuklar yetim
Analar evlatsız eşler dul; çaresiz ağlar dururlar, biz ağlarız,
Kaderimiz olmayan halimize.

BENİM GÜVENİM KALMADI
Ben güvenmiyorum artık insanlara
Kimse artık konuşmuyor babasının hayrına
Karnımız doydu bu yalan laflara

Çıkar değilse nedir bu kavgalar, kötü sözler

BENİM HAYLAZ ÇOCUKLARIM
Tavuklarım vardı, severek beslerdim
Her gün azaldığını fark ederdim,
Hele çil horozun olmadığını
Çabucak fark ettim
Benim haylaz çocuklarımın

BEN OLDUM
Her derde, kederi ilmek, ilmek dokuyan
Yaşan üzülen koşan ben oldum
Yamaçlardan derelere doğru koşan sel ben oldum
Kuşatıldı ufuklarım göremez ben oldum
İşte ben Anadol'uyum...

BEN YORULDUM
Ben yoruldum, yoruldum artık
Gelme üstüme, üstüme
Sıralanmış dertler arka, arkaya
Yüreğim dilim, dilim yaralı

BESTE GÜNE
Boncuk gibi gözlerinle
Odaklanınca bir yere
Başlarsın tatlı tatlı
Gülmeye

BIRAKIN
Bırakın güneş aydınlatsın evreni
Bırakın çocuklar güneşte oynasın
Artık silahlar sussun, çocukların suçu ne
Artık bebeler ölmesin
Artık savaşlar bitsin

BIRAKIN
Bırakın güneş aydınlatsın evreni
Bırakın çocuklar güneşte oynasın
Artık silahlar sussun,çocukların suçu ne
Artık bebeler ölmesin
Artık savaşlar bitsin