Gülten Alp Şiirleri - Şair Gülten Alp

Erkekler doğru söyleyen, mert yürekli, sözünü sakınmayan, cesur, kafa tutan kadınları sevmiyor ama gizli gizli hayranlık duyuyorlar. Kandıramayacağını, inandıramayacağını bilirler. Zeki kadınlardır onlar, hayatı çözmüş, gözü kara kadınlardır ama yürekleri de bir o kadar çocuk, bir o kadar masum. Yaşadığı hayal kırıklıklarıyla sivrilmiş, kalkanlarını kaldırmıştır yükseğe. Şüpheci, kuşkucu tavırları güveninin yıkılmasındandır. Zeka oyunları oynar, test ederler karşısındaki erkeği, kendinden daha zeki, akıllı ve güçlü bir erkek isterler. Sahiplenen, güvenebileceği bir erkek olmalıdır. Farkına varırlar ki hepsi aynı, hayal aleminde yaşamaktan, umut etmekten vazgeçip, yalnızlığı seçen kadınlardır onlar...

Gülten Alp

Ah Frida ne güzel sıralamışsın sustuklarımı
Ne aynaya bakacak güzelliğimiz kaldı
Ne de toparlanabilecek düşlerimiz.
Bak yüzümüze bak daha yorgun ,daha uykusuz ,daha da mutsuz.
Hüzünlü gözlerle her birimiz yalnızlığa vurgunuz,
Düz yürünesi şu dünyada bir biz mi ters yürüyoruz.

Bu adaletsiz dünyaya adaletli bir gülüş istiyorum hadi gül çocuk bir kullanımlık hayatlardan geçiyoruz gözlerinin kıyısında dinlendim anne yüreğimle yeryüzü çocuklarına dualar ettim hadi bir gül çocuk bir gülüşüne kurban olduğum hadi gülde bugün bayramım olsun...

Domino taşı gibiyiz. Birbirimize çarpa çarpa düşüyoruz. Yüz ifadelerimiz birbirine yansıyor. Biri ağlarken gülemiyoruz...

Önemli olan neyi kazanıp neyi kaybettiğinizdir.
Bir çocuğun yüzünde gülümseme olmak isterdim.
Masalcı kelebek olup yüreğine biraz umut serpip, yastığına huzur bırakıp, saçını okşayıp, yanağına öpücük kondurup, sevgi kelebeği olup uçmak isterdim. Her ağlayan çocuğun yanı başına konup üzülme yanındayım diye fısıldamak. Açsa doyurmak, yaralıysa iyileştirmek, Üzgünse güldürmek. En büyük kazancım olurdu bir çocuğun yüzünde gülümseme olabilmek....

Kadının ilmek ilmek olmuş boğazı, sustuklarını yutmaktan, aynanın karşısına geçti yorgun bezgin bir hali vardı. Bu kaçıncı hayal kırıklığı, bu kaçıncı hevesinin bozguna ugratılışı, bu kaçıncı alabora olmuş bir tekne gibi savruluşu. Acı bir gülümseyiş yerleşti yüzüne, gamze çukuruna dolan gözyaşları anlatıyordu, gülümserken ağlayan kadının hikayesini...

Gecenin sessizliğinde ıslığımı çalıyorum.
Kelimelerden tasarruf edip suskunluğu seçiyorum. Ruhumdaki avare akıllanmaz biliyorum.
Cebimde umutlarım, ah şu çocuksu yanım ve herşeyi unutup iyi niyetle gülümsüyorum...

Hüzünleri uçurdum, gün benim günüm.
Kederleri savuşturdum, bir gülümseme edindim yüzüme, ruhumun ritmini tutturdum.
Ey hayat! Yaşıyorsam düştüğümde daha da heybetli kalkmasını da bilirim. Ezberledim ayağıma takılan patika yollarını.
Deli ruhum, hercai düşlerim, inadına gülümsüyorum.
Gün benim günüm...

Gün güncelledik...
Hergün aynı tekrar, bir sürpriz bekliyoruz.
Bir umut, gülümsemek için bir bahane, gönlümüz öyle duru ki. Bir kelebeğin renkli kanatlarında, bir uğur böceğinin uğuruna inanmakta hala.
Kin nedir, küskünlük nedir bilmeyen, ahh o masum o saf çocuk yüreğimizde olmasa...

Sana bir sır vereyim mi? İnsanlar büyüse de hala çocuk bir ruha sahip. Kimileri çok iyi saklıyor, kimileri de ilk fırsatta çocukluğunu özlemişcesine salıncaklara koşuyor, pamuk şeker yiyor, top oynuyor, çizgi film izliyor. Aslında herkesin içinde hala büyütemediği bir çocuk var...