o zamanlar senin bahçenden geçiyordum
çay içerken ıhlamur ağacını seyrediyordum
sanki kavuştu kavuşacaktı kalbim
seni sen olmadan her gün yaşıyordum.
saçların siyahtı o zamanlar
gidiyoruz o kadar kendimizden uzaklara ki
yok kimsenin kaybolduğumuzdan haberi
ışığın yanmıyor, bu dünyada yoksun
giden gitmeden önce bu kayboluşu bilmiyor ki...
bir evin, bir araban olsa, bir de annen yakınlarında
insan kimi terk ederse
aslında kendisini terk etmiştir
dünyadan muradımı almış gidiyorum
hiçbir ölüm artık çıkaramaz beni
34 yıllık emeğim var dünyada
ama giderken bana mısın demedi.
bir gün zamanın kıyılarında
gökyüzünü seyredelim
ilk günkü gibi günahsız
kendimize güvenelim.
bu vakte kadar yaşadığın anlar
Güneş her gün doğmasa da
Bulutlar hep yağmur yağdırsada
Karanlıklar hep karanlık olsada
İllede yaşayacaksın.
Yollar hep çıkmaza çıksada
o kadar uzaklardasın ki şimdi
kıvırcık saçlarında yeni bir mevsim
telefonuna gelen marketlerin indirim mesajları
yalnızlıkla yapılan bilmem kaçıncı kahvaltı
çekmecede bittikçe yazdırdığın
depresyon ilaçları
belki bizden sonraki sessizlikti
olsun dedi üçüncü bir ses
ve sustu bütün kainatın
bende olan tarafı
ve ötelerde kimsesizlik
buluşmaların hayali hep
bir cuma günü
ağır adımlarla yürüyor
saçları ıslaktı
bir ara durdu
arkasına baktı
kimsenin olmadığından
herkesin karanlığının gittiği gün
saçlarından göç eden beyazlar
seni sordukları zaman
kalmadı yerli yerinde siyahlar.
bir sessizlik var rüyalarda
herkese aynı değeri verirsen
sonunda sen olursun değersizleşen...
herkesle aynı yolculuğa çıkarsan
sonunda olacağı buydu dersin inan...
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!