Eren Çiçek Şiirleri - Şair Eren Çiçek

Damlarken yeşil bir yaprağın ucundan
Yere düşerken yağmur tanesi gibi
Avuçlarını aç ve biriktir beni...

Geçerken bitmiş bir yolun kenarından
Kalacak evimiz bile yokken artık

dünyanın üzerinden insanlar sarkıyor

ayaklarımın altında asılı duran bu koca dünya kirli bir elbisedir

ellerim doğanın yeşil ceketini giyebilirse

Babam yaşında bir adam

Gözleri babam yaşında

Burnu

bugün günlerden salı
bulutların uçmayı unuttuğu rüzgarlı bir gün
balkondaki çiçeklerimin iki santim daha uzadığı bir gün
bugün günlerden salı
izin günüm
bugün günlerden salı

Babam tütün sarar iken
Neden hep annemi sorar
Çatık kaşlarıyla
Yine muhalefet
Yine memleket...

üstüm başım doğa kokardı üstüm başım evcilik kokardı bahardandı...

Tanrı'nın cehennemi vardı
Biz ise kendi cennetimizi kurmuştuk bu dünyada

Kimisi yerde aradı kaybettiği zamanını
Kimisi çekmecede buldu çocukluktan kalma düşlerini

zenginlerin oturduğu lüks binaların arasından geçerken

ayaklarım üşürdü

sırtıma değen rüzgar beni öldürecek sanırdım

kendimi ağaca astığım yağmurlu bir bahar sabahında
boğazı kesilmiş bir kuzunun çiğnemeye çalıştığı çimenlerin arasından bana doğru el salla
görmesem bile duyabilirim attığın adımlarını
dokunmasam bile okşayabilirim uzun saçlarını
gölgemi arkamda bıraktığım güneşli bir yaz akşamında
yeni doğmuş bir bebeğin uyumaya çalıştığı rüyalarının arasından bana doğru el salla

seni artık daha fazla sevemeyeceğim
çünkü sen içindeki boşluğu benimle doldurdun
halbuki ben hiçlikten de öte
yokluğum
içimi sana dökebilseydim eğer
sadece sana değil