Canım kızım; kimler üzdü seni
Gün ortasında da akşam olmayı
Göze alacak kadar…
Söyle kızım;
Kimler kırdı hevesini
Gölgenden
Bilmezdim hiç seni tanımadan önce
Aşkın daralan çıkmaz sokaklarını
Gözlerin dili nasıl susturduğunu
Dikenlerin su, gülün kor olduğunu
İnsan aşk uğruna iradesini yitirince
Bir dert ki; gezdirir beni
Dipsiz kör kuyularda
Bir derman ki;
Mekân tutmuş
Kör kuyuların komşuluğunda
Susuzluğun çarem olur mu?
Memleketi özlüyorum gurbetin son durağında
Kulağımda kuzu sesleri gözüm tozlu yollarda
Hafiften bir rüzgâr çiçek kokuları burnumda
İçimde bir bülbül dikensiz gül arar toprağında
Memleketi özlüyorum hasretin son durağında
Herkes
Az buçuk renkli
Herkes
Siyah ile beyaz arasında
Sadece ikimiz
Birimiz siyah diğerimiz beyaz
Gönlüm uçsuz bucaksız bir umman
Tek damlası vurmaz dilimin kıyısına
Gözlerimde dipsiz soğuk bir derinlik
Bedeni düşüncelerimin rengine boyar
Bir kanadımda korku diğerinde umut
Bu nefsimle bilmem kaçıncı çatışmam
İhanet
Kök salmasın diye yitirdim ben aklımı
Bu zihnimin kaçıncı savaştan kaçışı
Sadakat
Ne çıkar
Bir gün sevdan bitse
Gururum ayaklar altına düşse
Ne çıkar
Karşılık görmemiş duygularım
Bir köşede sahipsiz kalsa
Ne zaman yaşamak dense;
Hep sen gelirsin aklıma
Ey aziz sevgili!
Derinden alıp
Rahatça verebildiğim
Bir nefese,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!