Doğan Çeçen Şiirleri - Şair Doğan Çeçen

Bölüm 7 – Aşktan Geriye Kalanlar


Aşktan geriye ne kaldı biliyor musun?
Bir kırık ses…
Bir harf eksik atılan mesaj,

Ölüm,
Bir son değil,
Kainatın en derin sırrı,
Aşkın sonsuzlukta buluşmasıdır.

(Madımak’a Adanmış Davalar – X. Şiir)

Biz eşittik…
Anayasa maddelerinde,

Ateşin Gölgesinde İnsan

İnsan, insanı yakar mıydı?
Bir kıvılcımın karanlığında sönmezdi umut,
Ama o gün, küllendi insanlık

BÖLÜM 12 – AYNALARDA UNUTULAN YÜZ

Bir sabah gibi uyanamadım sensizliğe,
Geceler hâlâ seninle başlıyor…
Her aynada sana bakan

Gece ağır bir örtü gibi sarar etrafı,
Sessizlik derinleşir odanın içinde.
Bir nefes, son bir dokunuş kalır geriye,
Ve ayrılık başlar en sessiz anıyla.

Ben Şair'im, kelamla doğan,
Adem'den bu yana gönle yol bulan.
Aşkı ilmek ilmek işlemiş yüreğe,
Sözümden düşmesin hakikat, sevgi ve hülya.

Ben tarihten damıtılmış mürekkep,

Çünkü onlar doğru düzgün yaşamadı, ben dibine kadar sevdim…

Ben aşkı şairlerden çaldım,
Çünkü onlar hep yazdı,
Ben ise gerçekten yanarak yaşadım.

gizli şiirin açığa çıktığı yer

Ben geldim…
Ama eski ben değilim,
Susarak sevdim seni,
Ve sustukça büyüdüm.

Ben Geleyim mi?

Biraz beni düşün şimdi,
Ne beden, ne kuyu kaldı,
Attım içime seni,
Kırık bir düş gibi kaldım orada.