Doğan Çeçen Şiirleri - Şair Doğan Çeçen

Aşk, sonu olmayan bir deniz,
Derinliklerinde saklı sırlar,
Dalga dalga büyür içinde,
Her yürekte yeniden doğar.

Ölüm bile onu bitiremez,

Aşk, suskun bir deniz gibi,
Derinlere çekerken her dalgasıyla,
Bir yudum su içmeye cesaretim yok,
Ama içiyorum, bu tutkuyla,

N'oldu, kıymetlendim mi?
Aklın başına mı geldi?
Sevmediler mi ben gibi?
Olmadı mı?

Hani her şey bitmişti?

Aşk ki zamana sığmaz,
Ne dünle sınırlıdır ne yarınla,
O, ezelden ebede akan
İlahi bir nehir gibi,
Gönüllerde çağlayan,

Bir gül açar kalbinde,
Dikenleri acıyı,
Tahtında taht kuralı,
Ama içinde sevgiyi taşır.
Bazen kırmızı, bazen beyaz,

Ey aşk, sen Tanrı’nın kelamı gibisin,
İçimde ayet ayet inen bir sükûn,
Bir çığlık, bir secde,
Bir “amin” yankısı dudaklarımda.

Ben ki gönlünü arayan bir kulum,

Şiir 3: Aşkın Sessiz Duası

Tanrım, sen ki aşkın özüsün,
Gönlümde açan her çiçek senin eserindir,
Her acı, her gözyaşı,
Senin rahmetine dokunan bir dua gibidir.

Aşkın gözyaşıdır gül,
Sızlar tenimde, ruhumda,
Sessizce akar,
İçimde bir deniz olur.

O gözyaşı ki,

Bir zamanlar yoktun,
Ve ben seni aradım her adımda,
Bir yıldız gibi kayıp gittiğini düşündüm,
Ama sen, beni bulmak için bekliyordun.
Aşk, bir arayıştı,

Aşk, bir köprüdür gönüller arasında,
Kalpten kalbe uzanan görünmez bir bağ,
Dil değil, söz değil,
Bir bakış, bir dokunuş, bir sessiz an…

Yaralı ruhları sarar,